Gastcolumn: De roman die ik aan mijn vrouw voorlas

Wat je van ver haalt …

Het is ook maar een idee dat ik elke week zelf zou moeten bloggen. Want dit is een uitstekende plek om gastbloggers te introduceren! Deze week geef ik het woord aan Pep Bras, die lange tijd werkzaam was in Barcelona bij wat het Catalaanse DWDD avant la lettre was. Maar het schrijfbloed kruipt waar het niet gaan kan, zo ook bij Pep. Zijn eerste roman ligt over een dag of tien in de winkel.

De roman die ik aan mijn vrouw voorlas

Toen ik vijftien jaar was en mijn vrienden begon te vertellen dat ik schrijver wilde worden als ik groot was, meende ik dat de sleutel van dat beroep eruit bestond jezelf te verrassen. Geen idee hebben wat er in de volgende alinea gebeurt. Zoiets als ’s nachts zonder zaklamp een bos in lopen waar je nog nooit bent geweest. Aan een idee (zelfs dat niet: een beeld) had ik voldoende om head first in het diepe te springen. Ik had er lol in en schreef ondertussen een paar van de meest verschrikkelijke verhalen uit de geschiedenis van de literatuur.

Vervolgens ging ik trouwen, ik ging scheiden, ik begon te kalen, ik maakte de sprong van verhaal naar roman, ik hertrouwde, ik kreeg een dochter en ik besloot me kaal te scheren. En op een dag ging ik voor mijn computer zitten en ontdekte dat ik het kompas had verruild voor een landkaart. Dat ik voor ik begon te schrijven eerst precies in kaart moest brengen wat er ging gebeuren.

Het meisje dat poppen liet spreken is gebaseerd op een verhaal uit mijn familie, maar om het te vertellen zoals ik wilde was ik een jaar bezig de plot voor te bereiden en informatie te verzamelen. Daarna deed ik de deur van mijn studeerkamer dicht en was de volgende twee jaar en drie maanden aan het schrijven van maandag tot zondag. Hoewel, nee: één dag nam ik vrij om naar het strand te gaan.

Er waren twee dingen die mij energie gaven. Het ene was de herinnering aan mijn grootmoeder. Iaia Sión is de geweldige persoon die me in mijn kindertijd altijd knuffelde en omhelsde; die me voor het eerst meenam naar de boekhandel en Sprookjes uit duizend-en-één nacht voor me kocht. Ik heb altijd gedacht dat ik schrijver ben dankzij haar.

De tweede grote stimulans was het besef dat er iemand was die nagelbijtend zat te wachten hoe het verhaal verderging. Vóór Het meisje had ik nooit iemand ook maar een regel laten lezen van wat ik schreef tot ik de laatste punt zette. Dit keer was het anders. Ik was zo tevreden toen ik de proloog afhad dat ik die hardop voorlas aan Nana, mijn vrouw. En toen het meisje dat bang was voor Gápanamé, de jaguar, door een meeuw te volgen bij het strand komt en ziet wat ze dan ziet, zweeg ik. Dat was alles op dat moment.

'En wat gebeurt er daarna?’ vroeg mijn vrouw.

‘Dat lees ik voor als het op papier staat.’

Waardoor ik dus de volgende dag aan de slag ging met in mijn hoofd het gezicht dat Nana zou trekken wanneer ze dat ene woord zou horen, díé dialoog, dát hoofdstuk.

En de truc werkte tot het einde. In zekere zin ben ik jaloers op mijn vrouw: zij leefde mijn roman zoals ik vroeger, alsof ze gaat ’s nachts in een bos zonder zaklamp op onderzoek uitgaat.

Nu is het de beurt aan mijn Nederlandse lezers. Ik wens jullie een gelukkig avontuur.

Pep Bras