De Mercuriustapes: geen expliciete scènes

‘Spannende roman’ lezen we op het achterplat van De Mercuriustapes. Het is een quote uit een Crimezone-recensie over Pionnenwerk, Paul Weelens eerste thriller. Of De Mercuriustapes net zo spannend is, vraagt de ene na de andere leesclubdeelnemer zich voor het lezen af. Het boek gaat over fraude, belastingontduiking, smeergeld en zwart geld, maar over moord, slachtpartijen of andere bloederige taferelen vinden we zo vlug niets terug. De afgevuurde kogel op de cover belooft al wat meer spektakel in die richting en is voor een van de leesclubdeelnemers voldoende reden om de associatie te leggen met James Bond. Tijdens het lezen wordt meteen duidelijk dat Weelen niet de nieuwe Ian Fleming is, en dit met grote waarschijnlijkheid ook niet ambieert. De auteur hecht meer waarde aan maatschappelijke problematiek dan aan bloeddorstige actie. Wat ook al snel opvalt zijn de symbolen ‘play’ en ‘rewind’ boven elk hoofdstuk. Weelen zelf zegt hierover dat het boek gaat over tapes; als je die afluistert, moet je op play, rewind of fast forward drukken. En de namen van de Romeinse goden boven een hoofdstuk? Die verwijzen naar het thema van dat hoofdstuk, bijvoorbeeld Janus (god van het begin en einde), of Mercurius (god van de dieven).

De schrijfstijl valt in zowel positieve als negatieve zin op. Met uitspraken als "er werd niet aan nestbevuiling gedaan" en "zo'n ik-pies-altijd-verder-dan-jij-mentaliteit" onlokt Weelen bij sommige lezers een glimlach op het gezicht. Andere lezers op hun beurt storen zich af en toe aan de slordige eindredactie. En daar waar de een halverwege het boek aangeeft ervan te genieten, worstelt de ander zich er doorheen, want echt spannend wil het maar niet worden. Wat wel bij menigeen goed valt is dat het verhaal de werkelijkheid vrij aardig benadert. Het bevat veel kwesties die in de huidige maatschappij op grote schaal plaatsvinden.

Als het boek eenmaal uit is, wordt de balans opgemaakt. Een die ietwat zuur uitvalt voor Weelen: een gemiddelde puntenwaardering van 5,9. Net geen voldoende. Rewind had wat vaker fast forward mogen zijn. Zeker het eerste deel blijkt te verwarrend voor menigeen. De onbevredigende ontknoping drukt het cijfer nog wat verder, zo ook het gemis aan expliciete scènes waardoor je vrij lastig in de huid kunt kruipen van de personages. Over de protagonist Frits Akkermans wordt onder andere gesteld dat hij eigenlijk een raar mannetje is. In het begin krijg je geen hoogte van hem en naarmate je verder in het boek komt, wordt dat gevoel alleen maar sterker. Akkermans wil graag belangrijke vrienden hebben en laat zich daardoor van alles welgevallen.

Er zijn echter ook geluiden te horen ten faveure van de auteur. Een van de deelnemers geeft het boek een 7,3 en voegt toe het erg boeiend te vinden. Het had van de eerste tot de laatste pagina haar volledige aandacht.

Of we Paul Weelen terugzien in de Hebban Thriller Leesclub is echter nog maar de vraag. Heel eerlijk reageert hij met: “Het levert per saldo niets op dan dat gratuite commentaar, kost een hoop tijd, moeite en olifantenhuid en heeft geen invloed op verkoopcijfers.”

Het volledige verslag en alle beoordelingen van deze 160e Hebban Thriller Leesclub vind je hier.