De ronde van Vlaanderen

De ronde van Vlaanderen

Wekker om zes uur ’s ochtends. Best vroeg. Half acht vertrekken vanaf de uitgeverij, is toch een half uurtje fietsen, en jezelf met duf hoofd presenteren bij de Vlaamse boekhandels is ook zo ongezellig. Dus zes uur wekker, kop thee, twee koppen koffie, en moet er nog of al getwitterd worden (de terreur van twitter, maar volgens Moody de grote twitterman gaan we met het toekomstige twitter elkaar écht goed begrijpen. Zal mij benieuwen, vooralsnog zijn de tekenen niet daar).  

Medereiziger zit ietsje in de (eerste) file, kwartiertje kleumen bij een dichte deur. Welgemoed gaan we op stap, de eerste echte file is uiteraard op de Antwerpse ring, waardoor we toch nog verrassend laat onze Vlaamse collega oppikken.

Kortrijk is niet dichtbij, maar wauw, wat een winkel is dat: Theoria! Maakt veel fileleed goed, we genieten van een kop ambachtelijke koffie, de eigenaar heeft een glashelder verhaal over wat hij wil en hoe hij het ziet en hoe digitaal daarin een rol speelt, en met name de ‘tupperware-avonden’ voor kinder- en jeugdliteratuur, waarvan er per jaar zo’n honderd door heel Vlaanderen worden georganiseerd door vier à vijf man. Vrij briljant!  

Door naar Oudenaerde, heel soepel is het verkeer nog steeds niet, want weliswaar geen filemoment, maar het regent en dat maakt alles anders op de wegen daar. Wat niet eerder tot me was doorgedrongen is dat in België de bibliotheken bij de boekhandel bestellen, wat weliswaar prachtige omzet kan genereren, maar wat ook een arbeidsintensief verhaal is met ‘zichtexemplaren’ die dan wel of niet worden opgenomen, dus ga maar na wat het betekent om vijfentwintig bibliotheken van zichtexemplaren te voorzien.

En de laatste halte is Brussel, hm, het loopt tegen half vijf en dat is niet goed voor de verkeersstromen. Wel goed voor de files, die groeien fluks aan. Passa Porta maakt ook hier alles weer goed, de ingang is een spectaculaire gang, de winkel een feest en de eigenaar pas zesendertig en al tien jaar eigenaar. Hè?! Ja. Bloody charming, hij legt uit dat hij fijn gestaag heeft kunnen groeien in die jaren en dat verklaart ook wel waarom het eruitziet alsof het staat als een huis. Dat doet het ook.  

En passant nog snel de dame ontmoet die het Passa Porta festival regelt dat zich deze vier dagen op allerlei plekken in de stad afspeelt. Op vier september doet T.C. Boyle Brussel aan op uitnodiging van Passa Porta en omdat de zaal blijkbaar over een fantastische akoestiek beschikt kon ik mooi even vertellen dat hij zo uitstekend kan voordragen uit eigen werk. Everybody happy.

De terugtocht was hachelijk. De Antwerpse ring was opnieuw volgelopen en na het afzetten van de Vlaamse collega hebben we ter plaatse maar een hapje gegeten. Spareribs, want die had ik al sinds mijn studententijd niet meer gegeten. Ik weet weer waarom. Er zijn bijzonder weinig restaurants die goeie marinade kunnen bereiden en dat verandert het al snel in een beetje sneu gekluif aan taaie botjes.  

Om kwart voor twaalf ’s avonds was ik dan toch thuis. Een lange dag, veel file, zeer verhelderend!

Nelleke Geel