Deze 22 boeken bespraken we deze week #97

Ginds gaat de schrijver pas helemaal uit de bol en staat het vuur op één lijn met de goden. Geloofwaardig is het dan al lang niet meer, maar het heeft geen zin om dat brandje proberen te blussen. Ook de passages met macabere seks moet je erbij nemen. En toch is Goede mannen een typische en steengoede Grunberg met diepgang. Een mistroostige roman over een brandweerman die zijn uiterste best doet om een keurige en goede man te zijn.
- Guy Doms over Goede mannen

De schrijfstijl van de auteur houdt hierbij het midden tussen poëzie en gespierd proza. De lezer voelt zich haast een extra passagier in de, soms erg druk bevolkte, pick-up truck die over de snelweg zoeft in een poging om elke op voorhand op de kaart gemarkeerde plaats aan te doen. De ongeplande tussenstops en de grilligheid waarmee beide hoofdpersonages zich soms tot elkaar verhouden, zorgen ervoor dat er telkens opnieuw ingestapt zal worden om te zien wat de eindbestemming is.
- Katy Hurkmans over Vergeet me niet

Tegelijkertijd dringt de overeenkomst met De donkere kamer van Damokles zich op. Het is deze nachtmerrieachtige sfeer die de lezer in haar greep houdt en die het verhaal spanning geeft. Als lezer wil je het begrijpen, wil je weten wat de werkelijkheid is, maar Terrin laat je niet dichtbij komen. Met Patricia heeft Peter Terrin opnieuw een intrigerende roman geschreven. Het feit dat hij gebruik maakt van steeds dezelfde elementen, doet daar niets aan af.
- Geertje Otten over Patricia

Als leek, maar met een affiniteit voor de wetenschap, klinkt dit boek als muziek in de oren. Wie wil er nu niet op een speelse manier iets leren? Toch is het niet zo eenvoudig als het wordt voorgesteld. De natuurkunde blijkt toch een stuk ‘taaier’ te zijn dan de achterflap en de vele lovende kritieken doen vermoeden. Tijdens het lezen van een hoofdstuk verzand je als lezer soms in de wirwar van feiten.
- Evy De Brabander over Ober, er zit natuurkunde in mijn soep

Zijn proza is zoals altijd sober, met korte zinnen en doorspekt met gevoeligheden en mooie metaforen. Met het brandend actuele thema van de migratiecrisis als uitgangspunt komt Claudel tot een confronterend verhaal over een enge gemeenschap waarin men blind is voor het menselijk lijden, en wordt ons geen fraai beeld voorgehouden van waar de mens uit egoïsme toe in staat is. 
- Bie Helena over Archipel van de hond

De gedurfde kantjes aan het verhaal zinken weg in een clichématig patroon van aantrekken en afstoten dat haast op geen enkel moment beroert. Actie is ver te zoeken en platte conversaties zuigen de spanning uit een verhaal dat veel te uitgebreid beschreven is. Koninginnen heeft een sterk en boeiend uitgangspunt, maar auteur Kendare Blake laat deze links liggen voor romantische dramatiek die weinig om het lijf heeft.
- Joke De Meyer over Koninginnen

Dat Costeloe zelf lerares is geweest, spat van de bladzijdes af. De leerkrachten, de pleegouders, de mensen uit het kindertehuis, allen hebben ze veel liefde voor de kinderen. Ze doen wat ze kunnen om de kinderen een veilige(r) plek te bieden, ook al moeten ze roeien met de riemen die de oorlog hen biedt. Zo horen volwassenen er voor kinderen te zijn. Costeloe beschrijft haar personages, hun gevoelens en dagelijks leven uitgebreid.
- Sanne de Graaf over Het meisje zonder naam

Langzaam maar zeker brokkelt er steeds wat meer van de bittere bijsmaak af en krijgt de lezer meer begrip en mededogen voor bepaalde keuzes die er gaandeweg gemaakt worden. Het laat op rauwe doch eerlijke wijze zien hoe moeilijk de weg naar het ouderschap soms te bewandelen is, en dat het - al helemaal voor een vrouwenstel - lang niet zo vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen.
- Jacky van Dijk over Middagzwemmers