Deze 24 boeken bespraken we deze week #74
Bekijk hier alle besproken boeken van deze week
Highlights
Kort of lang, elke zin maakt indruk. Regelmatig lijken zinnen zo uit een gedicht gestapt te zijn. Het boek wordt nergens sentimenteel of pathetisch. Maar overduidelijk ‘voelt’ de lezer wat de personages voelen zonder dat dat expliciet gemaakt wordt. Otto de Kat brengt de lezer vanaf het begin van het boek in vervoering, raakt hem midden in het hart en maakt heel veel bij hem los. Deze roman is een schitterende parel van een grote schoonheid.
- Angèle van Baalen over Freetown
Ze verslaat diverse thema’s: familiebanden, angsten en jeugdtrauma’s met verstrekkende gevolgen. Eigenlijk is het vooral een erg triest verhaal. Een verhaal dat zomaar ook in het echte leven zou kunnen gebeuren en dus realistischer is dan de lezer in eerste instantie wellicht denkt. Het is dan ook eerder een spannende roman dan een echte thriller. Al is het vanaf het begin boeiend en biedt de ontknoping wel degelijk spanning.
- Anique Mulder over Hou je ogen open
Ze weet je, zeker in het gedeelte dat zich afspeelt tijdens en na de aanslagen, het verhaal in te trekken. Dit zorgt ervoor dat je door de ruim 400 pagina’s heen vliegt, omdat je wil weten of Oliver het er levend van gaat afbrengen en of Kurtiz eindelijk haar contact met Lizzie weet te herstellen. Ondanks het wat magere plot zorgt dit er uiteindelijk toch voor dat de wijzer naar de positieve kant uitslaat.
- Helma Koot over Dochter van Frankrijk
Als je als lezer lacht of denkt ‘dat is slim gevonden’, dan zijn veel zaken die storen in een serieuzer boek opeens minder belangrijk. En De weg naar Voorgoed is boven alles een humoristisch boek. Harrie Geelen heeft zijn verbeelding de vrije loop gelaten en geprobeerd zoveel mogelijk bizarre karakters en situaties op elkaar te stapelen. De humor zit in het taalgebruik.
- Sarah de Waard over De weg naar Voorgoed
Over de muziek van Bach schuwt ’t Hart de grote woorden niet. Smartelijk, aangrijpend, schitterend, magistraal, wijdingsvol, verpletterend. ’t Hart’s diepe liefde voor Bach weerhoudt hem er niet van om met sardonisch plezier in te hakken op de teksten waarmee de componist het voor zijn cantates nu eenmaal te doen had, en hij verbaast zich erover hoe Bach ondanks die teksten de prachtigste muziek erbij kon schrijven.
- Inge Sparrius over Johann Sebastian Bach
Ze geeft het leven met een depressie uitstekend weer zonder dat dit haar boek deprimerend maakt en slaagt in dat bijzondere evenwicht van luchtig en tegelijk heel realistisch. Soms weet je al na enkele pagina’s dat je met een parel van een boek te maken hebt. De poëtische taal van Zevenduizend eiken trekt je niet alleen meteen het verhaal binnen, het houdt je ook moeiteloos vast tot op het einde.
- Bie Helena over Zevenduizend eiken
De personages zijn zo eerbaar en goedhartig dat ze bijna oninteressant worden. Frustrerend is ook dat op de echt interessante personages, zoals de Yakuza-baas, amper gefocust wordt, hoewel het natuurlijk wel tot prijzen van de schrijfster leidt omdat ze zich bij deze (soms saaie) familiegeschiedenis houdt. Kortom, een geloofwaardig verhaal dat wel probeert spanningselementen te incorporeren, maar een weinig vernieuwende schrijfstijl combineert met een af en toe voorspelbaar plot.
- Esa Denaux over Pachinko
In de zo bekende en mooi beeldende taal worden we aan de hand genomen en maken we van dag tot dag mee wat Melchior ondergaat in het ziekenhuis. Zijn moeder, die een belangrijke rol speelt in zijn leven, is vrijwel overal bij en maakt zich nog meer zorgen om zijn welzijn dan hijzelf. De artsen die hem behandelen en het personeel in het ziekenhuis worden onder hun eigen naam ten tonele gevoerd.
- Jeanette van de Lindt over Alles wat was