Drieënveertig

Zevenentwintig uur van deur tot deur om vanuit Guadalajara terug te geraken in Amsterdam. Dat is een allemachtige hoeveelheid uren voor een boekenbeurs, en de heenweg duurde uiteraard niet gek veel korter. Ik hou het kort, de synapsen in mijn hersens zijn nog niet helemaal goed op elkaar aangesloten geloof ik.

De week in Guadalajara stond dit keer vooral in het teken van het protest tegen de verdwijning van de 43 studenten, nog niet zo lang geleden. Er waren diverse marsen georganiseerd, veel auteurs verklaarden zich ter plekke solidair en beide groepen zouden elkaar op de FIL (Feria Internacional del Libro, de beurs dus) ontmoeten, maar dat vonden de politieagenten – die er weer uitzagen als de transformers die ik in een eerdere blog noemde – toch echt te riskant. Wat ze echter met het verhinderen van deze vreedzame ontmoeting bereikten was vooral een verkeersinfarct vanwege omleidingen en toenemend protest.

In Spanje bespreek je het eten in de taxi’s, hier de politieke situatie. Eén chauffeur vond dat er werkelijk niks anders op zat dan opnieuw een revolutie, om schoon schip te maken. De anderen die ik sprak schaamden zich allemaal kapot voor hun land, dat de regeringswijze van een dictatuur hanteert, waar het op papier toch een democratie heet te zijn. Het narcoprobleem is verweven met werkelijk alle bestuurslagen en politie en leger, tot wie moet een mens zich wenden?

Kortom, in een wat droeve stemming verliet ik Guadalajara, op auteurs-, boek- én culinair niveau altijd een verrijking, dit keer overstemd door het wat hopeloze gevoel dat deze onontwarbare knoop van corruptie, macht, belangenverstrengelingen en drugs nog heel lang een overheersende rol blijft spelen.

De komende weken ben ik op vakantie, terug in het nieuwe jaar!

Nelleke Geel