Een geheide bestseller

Wachten op woensdag, het derde deel in de reeks rond psychotherapeute Frieda Klein, kwam twee jaar geleden vanuit het niets binnen op nummer 1 van de CPNB-hitlijst. Vorig jaar gebeurde hetzelfde met Donderdagskinderen. Zal het schrijverskoppel Nicci French met Denken aan vrijdag die lijn doortrekken?  

In Denken aan vrijdag raakt Frieda Klein in de problemen als uit de Theems het lijk van een man wordt gevist. Zijn keel is doorgesneden. Hij is onherkenbaar, want hij heeft al een tijd in het water gelegen. Het enige aanknopingspunt is een ziekenhuisbandje om zijn pols met daarop de naam Frieda Klein.

Algauw blijkt dat de psychotherapeute een wel erg persoonlijke band met het slachtoffer had en wordt ze als de belangrijkste verdachte van het misdrijf gezien. Klein kan vanwege haar verleden op weinig goodwill rekenen bij het politiekorps. Gelukkig heeft ze vrienden die bereid zijn om tot het uiterste voor haar te gaan...

Frieda Klein, over wie Nicci French acht boeken in de planning heeft, is 'een detective van de geest', zoals de website van het duo het omschrijft. ''Ze verdiept zich in andermans gedachten, maar laat de donkere hoeken van haar eigen gedachten niet graag zien.'' Omdat Frieda last heeft van slapeloosheid loopt ze ’s nachts eindeloos door Londen: een grote stad met een rijk verleden, met allerlei lagen en geheimen. Zij houdt zich bezig met het labyrint van de menselijke geest, de stad is zelf een steeds veranderend labyrint. De stad en de psychotherapeute zijn daarmee onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Een kleine twintig psychologische thrillers staan er nu op het cv van Nicci French en al die jaren is het centrale thema nauwelijks veranderd. ''We schrijven niet over hoe je de wereld moet redden. we schrijven over de angsten die iedereen heeft'', zei Nicci Gerrard enkele jaren geleden in een tv-interview. ''Iedereen die kinderen heeft is bang dat hen wat zal overkomen'', vulde Sean French aan. ''Iedereen met een relatie is bang voor wat er mis kan gaan. Elk gezin heeft geheimen en angsten waar ze niet over willen praten. Dat zijn onze onderwerpen. Alles wat mensen verbergen, interesseert ons.''

''Onze personages willen niet in een thriller zitten'', aldus Gerard. ''Maar ze merken ineens dat ze in vreselijke omstandigheden verkeren.''

Nicci Gerrard (1958) en Sean French (1959) leerden elkaar kennen toen ze bij het tijdschrift New Statesman gingen werken. French schreef een wekelijkse column voor het blad, waar Gerrard redacteur was. In 1990 trouwden ze. Het tweetal woont in de buurt van Londen. Bij de eerste drie psychologische thrillers van Nicci French (Het geheugenspel, Het veilige huis en Bezeten van mij) stond op de omslag slechts een foto van Gerard. Vanaf hun vierde roman Onderhuids staat niet alleen de foto van Nicci Gerrard, maar ook die van Sean French. Het werd toen duidelijk, dat het om een schrijversechtpaar ging.

De twee schrijven nog altijd alleen. Sean zit achter de tekstverwerker in zijn schuurtje in de tuin. Nicci in haar studeerkamer op de bovenverdieping van hun huis. Eén van de schrijvers begint met een hoofdstuk dat door de ander vervolgens bewerkt wordt. Daarna gaat het weer per e-mail terug naar de oorspronkelijke auteur, die het ook weer redigeert. Om de beurt bewerken zij dat hoofdstuk net zolang totdat hun persoonlijke stijlen uitgewist zijn en er een derde stem ontstaat: de stem van Nicci French.