Een magisch kerstdiner
De kroonluchter zwaait wild heen en weer. De grote, zwaar bebaarde man grijpt met een reusachtige hand de lamp beet en hangt hem weer stil. Hij mompelt met luide stem: 'Sorry!' en gaat zitten op de speciaal voor hem getimmerde zetel. Zijn omvangrijke buik drukt tegen de tafelrand, terwijl hij verlekkerd kijkt naar zijn nog lege bord: 'Wanneer is het eten klaar?' Onder de tafel klinkt gejammer van zijn hond, die met zijn treurige ogen en hangwangen hetzelfde lijkt te vragen.
Een verlegen, donkerharig meisje loopt met de wijnkaraf rond om bij te schenken. Ze struikelt over elk vloerkleed en elke stoelpoot die ze tegenkomt. Snel verlaat ze haar dienstige taak maar weer en zet zich tussen haar twee metgezellen. De een klaagt over het tijdstip van het feest: 'Overdag sprankel ik zo geweldig mooi,' waarna hij weer slechtgehumeurd en emo voor zich uit staart. De ander kijkt hem woest aan, waarna hij zijn overhemd maar weer eens uittrekt, tot (on)genoegen van zijn gezelschap.
De deur zwaait open om een volgende gast binnen te laten, sneeuwvlokken dwarrelen naar binnen en alle aanwezigen roepen: 'Deur dicht, deur dicht!' De korte, dikke mannetjes die hun blote, harige voeten schoonvegen aan de deurmat en hun warrige lokken droogschudden als een hond, kauwen nog op de laatste resten van hun eerste kerstdiner. Ze stappen de kamer binnen, kijken rond en constateren teleurgesteld dat er nog niets te eten valt. Hun volle magen knorren ongeduldig.
'Kom hier zitten', zegt een man van gelijke gestalte, zwaaiend met een wijnglas, waarvan de inhoud neerregent op het hoofd van zijn tafelbuur, die geërgerd bromt, zijn blonde lokken schudt en de rode vlekken van zijn gouden hand veegt: 'Oh, komaan, ik weet dat je graag wijn drinkt en veel weet, maar kun je er dan ook voor zorgen dat de wijn aan je binnenkant belandt en niet aan onze buitenkant?' De kleine man knort wat en richt zich op zijn nieuwe maten, die maar aan een ding kunnen denken: 'Waar is het eten?'
Een man in badjas struikelt de trap af en kijkt verschrikt de kamer in. 'Het is vreselijk onwaarschijnlijk dat ik hier in een kerstdiner beland.' Hij houdt zijn handdoek beschermend voor zich. 'Ha, heel logisch dus!' roept hij enthousiast uit. 'Is er een biertje of 42?' De wijndrinkende dronkeman van eerder is zijn slechts cider drinkende maten al zat en wenkt de nieuwkomer. 'Hier! Kom hier zitten! Ik beloof dat ik geen poëzie zal voorlezen.' Hij werpt een blik op zijn wijnbevlekte tafelbuur en mompelt berouwvol: 'En een handdoek is altijd handig.'
In de hal, naast de deur, staat een metalen man. Hij hoeft niet te eten en kijkt ook niet uit naar de beloofde gezelligheid. De taak van portier neemt hij dankbaar op zich, ook omdat er een stopcontact in de hal is en hij lekker kan opladen. Helaas is hij zo verdiept in Days of our Lives, As the world turns en The Bold and the Beautiful dat hij de volgende gast mist. De in zwart geklede dinergast parkeert zijn paard naast een mollige, bruine pony en een vreselijk verdrietig kijkende gevlekt paardje, dat met zijn benen in de ondiepe modderpoel lijkt weg te zinken en geen hoop lijkt te hebben daar uit te kunnen klimmen. De zwarte man trekt het dier op een droog stukje land en kijkt peinzend naar de enorme, witte wolf die in dezelfde stalling staat. Met zijn diepzwarte blik priemt hij in de intens rode ogen van het dier en hij fluistert: 'ALS JE BINKY OOK MAAR EEN HAAR KRENKT, BEN JIJ MIJN VOLGENDE HAARDKLEEDJE.' Hij pakt zijn landbouwwerktuig en zweeft naar binnen, waar niemand blij is om hem te zien.
'Zo,' buldert er uit de keuken, 'zijn we er klaar voor?' Opgetogen schuiven de ongeduldige gasten heen en weer op hun stoelen. Hun hongerige blikken worden verstoord door een sjofel uitziende man, die de deur binnenrolt, langs de onverstoorbare soapkijkende robot. Hij is gekleed in lompen en draagt een puntmuts scheefgezakt op zijn hoofd. 'Mijn excuses,' zucht de laatkomer verslagen, 'mijn flitsspreuk deed het niet. Heel gek, normaal doet hij het ook niet.' Zijn roodharige metgezel voegt slechts een kort 'Oooook' toe en hoopt dat er bananen zijn.
Een ijverig meisje zwaait met haar stokje naar de onhandige magiër en zegt opgewekt: 'Ík zal je wel even laten zien hoe die spreuk moet. Ik kon het al in de eerste klas. Zo doe je dat natuurlijk!' Ze zwaait haar stafje zwierig in de rondte. De twee jongens aan haar weerzijden rollen hun ogen. De donkerharige jongen doet dat met zo veel overgave dat het hem pijn doet. Hij wrijft over zijn voorhoofd, waarop een scherp litteken prijkt. Zijn roodharige vriend doet minstens zo hard mee, maar kan niet voorkomen dat zijn blik warm op zijn ijverige vriendinnetje valt. Hij houdt zichzelf voor dat het gekriebel in zijn buik de honger is.
De deur naar de keuken zwaait open. Alle gasten kijken vol verwachting de keuken in, maar die is leeg, schoon en ongebruikt. Er wordt geschokt gekreund en de dikkerdjes die uitkeken naar hun tweede kerstdiner staan al boos op om te vertrekken. Het biggetje in de hoek spuugt van schrik zijn appeltje uit en kijkt zijn gele vriendje angstig aan: 'Geen honing?' In de deuropening staan twee rijzige mannen, wiens grijze baarden lijken te wedijveren in het langst zijn. De een zwaait met zijn toverstok en de tafel is ineens gevuld met alle heerlijkheden waarover de gasten droomden. De ander dreunt met zijn staf op de vloer en buiten breekt een prachtig vuurwerk los.
'Het feest kan beginnen!'
