Gastcolumn door Erik Betten

Linkse signatuur

Je eigen roman in stapels voor je op een tafel in een boekwinkel. Vreemden die een exemplaar pakken, vragen of je er iets in wilt zetten, blij naar de kassa lopen. Elke debuterende schrijver die daar niet over heeft gedroomd, liegt. 

Natuurlijk, elke nog niet gepubliceerde schrijver wordt gedreven door creatieve noodzaak.  Werkt puur voor zichzelf. Uitgeven? Ach, dat commerciële circus, die ijdeltuiterij, daar gaat het niet om. Ik heb het zelf vaak genoeg beweerd. Maar zodra ik wist dat Luitingh-Sijthoff mijn roman Quarantaine wilde uitbrengen, bleek die erkenning een verlangen bloot te leggen waarvan ik de omvang ook voor mezelf had verborgen. 

Ik ben schrijver, en niet alleen voor mezelf, ook voor de wereld. De droom is uitgekomen.

Een erkenning die zich elke keer herhaalt als een gezicht opduikt bij de tafel, een boek in de hand – mijn boek! Echt waar! – met die vraag: ‘wil je er iets in schrijven?’ Telkens weer een klein moment van vervulling. Ik ben schrijver, en niet alleen voor mezelf, ook voor de wereld. De droom is uitgekomen.

Maar één ding ontbrak in die dromen. Een praktisch bezwaar waar ik als knispervers debutant nog geen oplossing voor heb gevonden. Mijn linkshandigheid. Pak maar eens een paperback uit de kast, sla de titelpagina op en probeer iets keurig in het midden te noteren. Met links dus (en liefst met potlood, want eigenlijk vind ik met pen schrijven in een boek een gruwel). 

Gelukt? Ja? Dan heb je de omslag van je paperback waarschijnlijk zo opzij geduwd dat die niet meer netjes dichtvalt. Nee? Dat bedoel ik dus. 

Ik heb al van alles geprobeerd. Het boek schuin houden en toch proberen in een rechte lijn iets aardigs te krabbelen; het boek met mijn rechterhand zo voorzichtig mogelijk openduwen, mijn arm in een rare bocht om het boek gevouwen, alsof ik niet wil dat iemand spiekt; alle woorden als een diepzinnig gedicht onder elkaar zetten op de rechterhelft; zelfs haaks op de gedrukte tekst schrijven, of uitwijken naar de binnenkant van de omslag. Maar dat vond ik dan weer zo kijk-mij-nou-apart-zijn. Alles om te voorkomen dat iemand beteuterd naar de kassa loopt met een geschonden exemplaar. 

Lezers van Hebban, linkshandige schrijvers, ik kan niet de eerste zijn die hiermee zit. Tips zijn welkom, al is dit natuurlijk een probleem van niks. Want signeren voor een nieuwe lezer blijft – ook met links – een droom die uitkomt.

Erik Betten

Lees een fragment uit Erik Bettens debuutthriller Quarantaine.