In memoriam: Jos Weijmer

Ik ken Jos al een hele tijd, min of meer sinds de Pure Fantasy-tijden. De eerste keer dat ik hem trof, kocht ik zijn boek met schetsen bij zijn stand. Thuis heb ik dat boek millimeter voor millimeter zitten doorwerken. Vooral een omslag die hij voor Peter Schaap had gemaakt vond ik prachtig.

De volgende keer sprak ik hem veel langer en het klikte meteen. Zodra we het over tekenen en schilderen hadden werden we allebei laaiend enthousiast. Jos op zijn eigen wat bedachtzame wijze en ik ratelend en met mijn handen gebarend. Extra leuk was dat we allebei elkaars werk kenden en dat bewonderden.

Onze stijlen leken in weinig op elkaar. Jos was een meester in het weglaten, met prachtig mistige dieptes en subtiele schaduwen terwijl ik alles graag gestoken scherp had met zoveel mogelijk details. We vonden beiden de stijl van de ander intrigerend en wilden graag weten hoe dat precies werkte.

Ik bracht een van de beste dagen in mijn leven in zijn studio door, zittend achter een heel stel computers en brede halen makend met onze grafische pennen.

'Hoe krijg je randen van glimmend harnas toch zo mooi korrelige vaag?' vroeg ik dan. Het was een speciale look, helemaal Jos, die zaken er op de een of andere manier geheimzinnig en tegelijk prachtig glad uit lieten zien.

Jos deed het voor, in slow-motion klikkend en inzoomend en zodra het beeld helemaal Jos-glanzend en elegant vervaagd was, zette hij het terug en liet mij de handeling nadoen. Best wel een eenvoudige truc maar je moet het wel weten.

Hem leerde ik daarna hoe je vrij makkelijk van die ongelooflijk ingewikkelde wolkenluchten of bergketens kon maken: het soort details dat min of meer mijn eigen handelsmerk is. Best wel een eenvoudige truc maar je moest het wel weten. Daarna konden we het allebei. Ik vaag mistig en Jos hoe je iets zo scherp kon maken dat je een snee in je oogbollen kreeg. Het maakte onze plaatjes beslist beter.

Er was niets van je eigen geheimen angstvallig bewaren tussen ons: we voelden allebei de opwinding van het leren en onderwijzen van dingen die we nooit eerder hadden gedaan.

In 2010 kreeg ik de Ouevre-prijs op het Archeon uitgereikt en Jos kwam toen aanzetten met een schilderij dat ik kort daarvoor bewonderd had. Dat schilderij was eigenlijk veel leuker dan die hele prijs en het hangt nog steeds boven onze tafel.

Er zijn verdorie nog zoveel dingen die ik aan Jos had willen laten zien en van hem wilde leren!

Ik had op de dinsdag voor zijn overlijden een afspraak met hem, maar die hadden we afgezegd. Jos zat vast op de bank met een gebroken voet en het leek ons beter even te wachten tot we in ieder geval allebei voor de computers konden zitten en enthousiast rond konden springen.

Het is zo'n verspilling: Jos was verdraaid goed als kunstenaar en bovendien prima gezelschap. Twee dingen waarvan er veel te weinig op de wereld is.  

Tais Teng

Noot van de redactie: Jos Weijmer was uitgever bij Zilverspoor en Zilverbron, waar veel fantasytitels worden geboren. We wensen zijn partner en twee kinderen heel veel sterkte. Jos mocht maar 47 jaar worden.