Lees het winnende verhaal van de 250K schrijfwedstrijd
Het thema van de schrijfwedstrijd was heel simpel: '250.000'. Maar een kwart miljoen wat? Seconden? Jaren? Graden? Euro's? Sterren? De invullingen waren legio en heel verschillend. De jury – bestaand uit Greet, Helma, Marieke, Gigi, Marjolein, Gea en Astrid – heeft genoten van de mooie, grappige, emotionele en inspirerende verhalen. Ook werd er stevig gediscussieerd over één inzending, die qua verhaal wel erg deed denken aan een oude film. Het is natuurlijk niet de bedoeling om bestaande verhalen te recyclen als die van jezelf.
Maar er kwam een duidelijke winnaar uit, een verhaal van 723 woorden en met de titel 'Sterren'. Gefeliciteerd Judith Poels met de winst! We nemen contact op over de boekenbon. Hieronder is Judiths verhaal te lezen.
Sterren
Judith veegt voorzichtig met haar hand over de grote kist die verstopt staat achter het afgedankte huisraad van oma. Het stof wolkt over de zolder en maakt haar aan het hoesten. Ademhalen gaat moeilijk. Zweetdruppels vallen van haar hoofd, maken donkere vijvertjes die langzaam verzinken in de stoflaag. Ze opent het kleine dakraam voor verse lucht en verwelkomt de zonnestralen die het donker verdringen tot de hoeken. De bedomptheid vervliegt, de benauwdheid blijft.
Ze is moe en haar rug doet pijn. De hele dag al heeft ze getild en gesjouwd met de spullen van oma. Beneden staat alles gereed en gesorteerd. Rechts wat nog bruikbaar is, links de spullen die afgevoerd kunnen worden. Haar broer zal morgen met een aanhanger alles wegbrengen. Alleen de spullen van zolder moeten nog worden geselecteerd. Ze bekijkt de verzameling die hier is weggeborgen. Dozen, kasten, stoelen, tafeltjes, een kapstok en nog meer dozen. De overblijfselen die resten na een lang leven. Van oma. Lieve vrolijke oma die tot op hoge leeftijd volop wist te genieten van alles wat het leven haar bracht.
'Genieten en alles uit het leven halen,' zei ze altijd als ze weer eens vertrok naar een dansavond of gierend van het lachen verstoppertje speelde met haar kleinkinderen. Een oma die zich soms ook terugtrok en dan niet aanspreekbaar was. 'Een periode om het zwarte te verwerken,' noemde haar moeder dat. Judith heeft gevraagd wat er dan verwerkt moest worden. 'Dat hoort bij oma,' was alles wat ze te horen kreeg.
Judith ziet op haar horloge dat het al laat is. Ze zal morgen terug moeten komen om de klus af te maken. Ze krijgt de spullen toch niet zelf de gammele zoldertrap af. Ze wil nog even in de kist kijken, en daarna zal ze naar huis gaan. Naar haar gezin. Ze kijkt ernaar uit om haar zoontje weer te zien. 'Grote broer,' wijst hij trots op zichzelf. En daarna wijzend op haar bolle buik: 'zusje.'
De kist is te zwaar om te tillen. Met moeite verschuift ze de kist naar het midden van de zolder, in het licht. Er blijft een spoor in het stof achter. Op haar knieën zit ze voor de kist. Met een oude deken veegt ze het stof van het deksel. Dikke stofvlokken voegen zich bij het grijze stof op de vloer en in de afdrukken van haar voetstappen. Een inktzwart deksel met inkervingen verschijnt. Als een blinde volgt ze met haar vingertoppen de vreemde tekens, verdeeld over tien regels. Het peertje aan het plafond flikkert en werpt schaduwen. Een wolk verbergt de zon. Het wordt donkerder. En kouder. Ze wrijft tevergeefs over haar armen om ze warm te krijgen.
Voorzichtig klapt ze het deksel open. Ze begint over haar hele lichaam te trillen als ze de grote envelop ziet die aan de binnenkant van het deksel is geplakt. Het plakband is vergeeld en laat een beetje los. Op de envelop het handschrift van haar oma, goed herkenbaar aan de grote krullen en het schuine schrift: aan mijn familie.
In de kist staan verschillende witte dozen opgestapeld en, stevig opgerold om een stok, ligt een rol helgele stof.
Ze haalt een brief uit de envelop en leest terwijl de tranen over haar wangen stromen.
Lieve familie.
Hierbij op papier het verhaal dat mijn mond niet kon vertellen. De geschiedenis van mijn moeder en mijn vader. Mijn familie, jullie familie. Geboren in de verkeerde wieg in de verkeerde tijd. In een trein afgevoerd naar het oosten, naar Sobibor. Vermoord met 250.000 anderen. Ik had geluk en overleefde in de onderduik. Ik had geluk en leefde daarna het leven. Gedenk hen die minder gelukkig waren. Ik houd van hen zoals ik van jullie allemaal houd.
Oma.
Judith opent de dozen. Ze ontdekt albums met zwart-wit portretten en tientallen volgeschreven schriften. Judith bladert ze door en leest fragmenten met namen en gebeurtenissen die haar nu nog niets zeggen. Ze zal alles bestuderen en de personen leren kennen. Haar familie. Haar wortels.
Op de bodem van de kist staat een grote doos, met daarop dezelfde tekens als op het deksel van de kist. Een gebed voor de doden. Judith opent de doos en herkent de gele stof. Ze aait liefdevol met haar vingers over de uitgeknipte vormen. Honderden, duizenden sterren laat ze zo bewegen. De sterren dansen. En vliegen naar de hemel.
