Luc Deflo: ‘Zelfkennis is niet mijn sterkste punt’

Als u gevraagd werd een beschrijving van Luc De o te geven, hoe zou die dan luiden?
‘Geen idee. Zelfkennis is niet mijn sterkste punt. Ik probeer liever mijn romanpersonages te doorgronden. Maar nu je zo aandringt, waag ik een poging: workaholic, gedreven, alles of niks, ongeduldig, eerlijk, eigengereid, hoopvol, soms zelfbewust, soms een hoopje ellende, groot rechtvaardigheidsgevoel.’

U heeft ooit gezegd dat u zich niet laat intimideren. Wanneer kreeg u voor de laatste keer slaag en waarom?
‘Van mijn vader toen ik zeven of acht was. Pak slaag op mijn blote kont. De reden ben ik vergeten. Maar dat er een gegronde reden was, daar kan geen twijfel over bestaan.’

U bent geboren in Mechelen, maar woont al jaren in Brussel. Wat heeft een Vlaming te zoeken in deze tweeslachtige stad?
‘Wat al die andere honderd nationaliteiten daar ook te zoeken hebben. Brussel is een echte smeltkroes. Multicultureel in de ware zin van het woord. Ik voel me hier goed. Ik ben dan ook een echte stadsmens. Op het platteland word ik gek. Al zou ik mijn kleine binnentuintje niet kunnen missen. Een beetje groen brengt me tot rust.’

U was genomineerd voor de Hercule Poirotprijs met Enigma. Hoe belangrijk zijn prijzen als deze voor u?
‘Niet zo belangrijk. Het enige dat voor mij telt is de waardering van de gewone lezer. Wat zo’n prijs interessant maakt is de gratis publiciteit die je er door krijgt. Da’s altijd meegenomen.’

Hoe zou u de Deflo-aanpak omschrijven?
‘Staccato! Het tempo is het allerbelangrijkste in een thriller. Ik wil pageturners schrijven. Boeken die de lezer bij de strot grijpen en die een lezer moeilijk opzij kan leggen. Het doet me plezier als ik weer eens een fanmailtje krijg van “Ik ben met kleine oogjes naar mijn werk gegaan, want ik kon vannacht niet stoppen met lezen”. Daar gaat het om. Mensen boeien en hen voor heel even uit de dagelijkse sleur halen.’

In uw boek Kortverhalen kunnen lezers voor 500 euro meespelen als karakter. De bundel kan ook dienen als relatiegeschenk voor bedrijven. Waarom heeft u voor deze aanpak gekozen?
‘Ik wilde wat avonturieren op de “selfpublishingmarkt”. Verantwoordelijk zijn voor het hele boek, van fabricage tot distributie. Die ‘500 euro’ die in de pers is verschenen, daar ben ik niet echt gelukkig mee. Het geeft een beetje foute indruk. Iedereen kan eventueel één boek bestellen. Maar omdat dan de portokosten nogal hoog uitvallen, kan je het beste voor een e-versie opteren. Ik kreeg van lezers de vraag of het boek gepersonaliseerd kan worden. Zo is het idee ontstaan om bij afname van zeker 60 exemplaren (staat ongeveer gelijk aan 500 euro) het boek een persoonlijk tintje te geven.’

Hoe is het volgens u gesteld met het thrillergenre in het Nederlandse taalgebied?
‘Goh, die softerotische vrouwenboekjes, da’s een hype. Dat waait wel weer over. Ik denk dat het thrillergenre het nog altijd vrij behoorlijk doet. Althans, als je tot de top behoort. Voor beginners wordt het moeilijk. Het aanbod is te groot, waardoor je als starter verdrinkt in het moeras van nieuwe titels. Ik lees zelf zelden thrillers. Ik wil me niet onbewust laten beïnvloeden. Mijn favoriet bij de noorderburen is René Appel. Die vind ik top. Al is het een tijdje geleden dat hij nog wat heeft gepubliceerd. Jammer.’