Lucie Vriesema: Mijn eerste X

De eerste keer dat ik een voetmassage kreeg
Marc heette hij, de varkensboer die mij van mijn voetblessure zou afhelpen. Gouden handen had hij volgens Marie, de eigenaresse van authentieke vakantiehuisjes in Ferme les Costes. Mijn idee was goedkoop zon opdoen in Zuid-Frankrijk. Vier uur werken per dag tegen kost en inwoning was de afspraak. Ik had slechts een retourticket Valence hoeven te betalen.

De oorzaak van de blessure was de halve marathon van Egmond. Bij acht kilometer ging het niet goed met mijn rechtervoet. Mijn schoen zat te strak. Ik stopte, deed mijn veters losser, strikte de schoen zo snel als ik kon en rende verder. Al gauw bleek mijn schoen te los te zitten. Tegelijkertijd leek mijn linkervoet bekneld. Nog twaalf kilometer te gaan. Stoppen was geen optie.

Dus daar zat ik in het zonnetje te wachten op Marc. Met een c. Stel je voor: emigreren naar Frankrijk. Het leek me wel wat. De vrijheid, de natuur, het dorpse leven. Toch best raar dat er straks een volstrekt onbekende kerel aan mijn voeten zou zitten. Ik dacht aan Pulp Fiction, aan de scène waarin John Travolta en Samuel L. Jackson bespreken of een voetmassage iets seksueels is of niet. Travolta vindt van wel, Jackson vindt van niet. Tot Travolta hem er eentje vraagt.

Klusser Kees zat naast mij. Hij rookte shag. Er kwam ook een Pool bij zitten. De mensen hier hadden een compleet andere levensstijl dan ik. Ze leefden van dag tot dag, of hooguit van seizoen tot seizoen. Ze kregen betaald voor het werk dat ze af hadden, niet per uur. Marie genoot van de tafel vol werkmannen. Als ze maar niet hun messen aflikten en vervolgens weer in de jam staken. Dan kregen ze er verbaal flink van langs. Alles liep precies zoals Marie het in haar hoofd had en ze genoot van haar knappe, twintig jaar jongere minnaar. Het interesseerde haar geen bal wat iemand van haar levenswijze vond. Dus waarom zou ik me druk maken om een varkensboer aan mijn voeten?

Marcs hond kwam kwispelend het erf op rennen. Een vrolijke vuilnisbak. Marc volgde gauw. Hij zwaaide hartelijk en lachte ons toe. Drie tanden, dacht ik te zien. Hooguit. Marc bleek een middeleeuwse verschijning, hoewel hij niet ouder dan veertig kon zijn. Emigreren was van de baan. Mijn blik dwaalde af naar zijn handen. Opeens bedacht ik me dat hij met zijn gouden handen vooral veel varkens aan hun eind geholpen heeft. Bepaald geen prettige gedachte voor een vegetariër.

In gebrekkig Frans legde ik uit wat het probleem was. Marc ging voor mij zitten en gebaarde mij een voet op zijn been te leggen. Opeens vloog er een fluim pruimtabak naast mij. Had ik maar meer wijn gedronken tijdens de lunch, flitste het door mijn hoofd. ‘Het is gewoon een kwestie van de zenuwen weer goedleggen,’ vertaalde Marie. Dat klonk niet erg aanlokkelijk, maar tegelijkertijd alles behalve seksueel. Ik begon me te ontspannen.

Wat hij precies deed valt moeilijk uit te leggen. Wel weet ik dat ik bijna doodging. Maar de volgende dag kon ik – na een half jaar – eindelijk weer hardlopen.