Marcel Vaarmeijer: Meester Flubber

Mijn geboorte was een vergissing. Mijn moeder hield niet van kinderen en wilde graag doen en laten waar ze zin in had. Mijn vader hield wel van kinderen, maar hij overleed toen ik drie was en liet mij achter met een moeder die overal ter wereld wilde zijn, behalve bij mij. Toch bleef ze bij mij en richtte ze haar leven zo in dat ze kon blijven doen en laten waar ze zin in had.

Als ze op een zonnige dag naar het strand wilde, belde ze de hoofdmeester en zei ze dat ik met hoge koorts in bed lag. Ik stond al met mijn emmertje en visnetje in de gang, zodat we na het telefoongesprek direct naar de bus konden hollen.

Als de zon wat later tevoorschijn kwam, haalde ze mij uit de klas en zei ze tegen de meester dat er een oom of tante was gestorven. Een uurtje later zaten we bij de Zoete Inval, een grote speeltuin tussen Amsterdam en Zandvoort, waar ik de hele dag kon spelen en mijn moeder genoeglijk op het terras vertoefde.

In de wintermaanden gingen we naar de stad. Mijn moeder was gek op winkelen en sleepte mij van de ene boetiek naar de andere. Als ik begon te dreinen, bracht ze mij naar de Cineac, een bioscoop in de Reguliersbreestraat, waar meer ouders hun kinderen om dezelfde reden dumpten. Ik denk dat ik tot mijn tiende vaker in de Cineac heb gezeten dan op school. Terwijl mijn klasgenootjes leerden schrijven, rekenen en de namen van Europese hoofdsteden in hun hoofd stampten, genoot ik van films met Charlie Chaplin, Buster Keaton, Danny Kaye en Jerry Lewis. De meeste films zag ik twee keer. Mijn moeder kon uitzonderlijk lang winkelen en de zaalwachter met de zaklamp hield een oogje in het zeil.

Mijn lievelingsfilm was Meester Flubber, de vliegende schoolmeester, een spannende zwart-witfilm over een verstrooide professor die een middel ontdekt waarmee hij kan vliegen en heel hoog kan springen. Tijdens de knotsgekke spingscènes lachten de kinderen hard en vergaten ze even dat ze waren gedumpt door ouders die nooit aan kinderen hadden moeten beginnen. Ik was niet zo’n harde lacher. Mijn lach zat diep verborgen en liet alleen van zich horen als het echt noodzakelijk was. In Meester Flubber, de vliegende schoolmeester was dit diverse malen het geval, al werd mijn lach telkens overstemd door het gebulder van de anderen.

De film eindigt met de trouwerij van meester Flubber en Betsy. Op dat moment werd het stil in de zaal. De kinderen werden weer herinnerd aan het feit dat ze waren gedumpt en ik dacht aan mijn vader die naast mij had moeten zitten in de Cineac.

Na de film wachtte mijn moeder mij op en mocht ik een klein ijsje kopen in het steegje naast de bioscoop. Daar zat een geheim ijsloket van de beste ijswinkel van Nederland. Mijn moeder nam nooit een ijsje. Ze had al haar geld verbrast aan kleren, schoenen en sjaaltjes, en precies genoeg overgehouden voor mijn ijsje.

In de tram naar huis staarde mijn moeder naar buiten. Voor iemand die net twee tassen met kleren had gekocht, zag ze er beroerd uit.

‘Hoe was de film?’ vroeg ze wel eens.

‘Leuk.’

‘Om te lachen?’

‘Ja.’

Meer conversatie zat er op die dagen niet in. Het plezier dat we beiden hadden beleefd was al weg voordat ik mijn ijsje op had. Misschien zat het wel in het ijsje en had ik het likje voor likje opgegeten.

Thuis werd er gegeten en vroeg mijn moeder of ik nog even tv kwam kijken. Meestal werd ik vroeg weggestuurd en las ik een stripboek in bed, maar op de winkeldagen mocht ik altijd een kwartiertje naast mijn moeder op de bank tv-kijken.

Mijn geboorte was een vergissing. Mijn moeder hield niet van kinderen en wilde graag doen en laten waar ze zin in had. Ook gedurende die tv-kwartiertjes deed ze waar ze zin in had: tv-kijken met mij, het kind waar ze niet mee kon leven, maar ook niet zonder.

De roman Voor wie ik heb liefgehad van Marcel Vaarmeijer is op dit moment onderwerp van gesprek in een Hebban Leesclub. Ter illustratie van dit eerste deel van een romanreeks, die is gebaseerd op het leven van Vaarmeijers moeder, schrijft de auteur vier gastcolumns op Hebban. 'Meester Flubber' is de vierde en laatste in de reeks.

Gastcolumn #1: Wiedergutmachung

Gastcolumn #2: Saartje

Gastcolumn #3: De weduwnaar