Nieuws /
Michelle Gagnon blaast lezers omver met sterke cross-over thriller
Zelf noemt ze Project Persefone. Het experiment ‘Mannen die vrouwen haten, maar dan voor tieners’. Dat klinkt nogal pretentieus. WIE denkt Michelle Gagnon eigenlijk wel dat ze is?
Tja, Michelle was ooit danseres in een Russische Supper Club, maar ook hondenuitlaatster in Central Park, barkeepster, freelance journaliste, personal trainer en model, maar wilde eigenlijk geheim agent worden. ‘Ik heb altijd gedacht dat ik een fabelachtige spion zou zijn,’ zo vertelt ze in een van de interviews tijdens haar Blog Tour. ‘Behalve dat ik nogal bang ben aangelegd en heel erg slecht kan liegen. Waarschijnlijk was het ook volledig terecht dat de cia mij ooit afwees.’
Dat ze nu haar geld verdient met het schrijven van boeken is ook niet verbazingwekkend. Als zesjarig meisje won ze al eens een prijs met een kort verhaal. ‘Als ik me goed herinner was het een hartverscheurend verhaal over een tandenborstel met de naam Tim.’ Het zou echter een kleine dertig jaar duren voordat haar eerste boek verscheen. Ze schreef vier thrillers voor volwassenen, voordat ze begon aan Project Persefone, wat misschien wel haar echte internationale doorbraak genoemd mag worden. Ze kreeg lovende kritieken van niet de minste collega-schrijvers als Jeffery Deaver, Harlan Coben, Lee Child en James Rollins.
Als ze zichzelf moet vergelijken met een dinosaurus, dan kiest Michelle voor de alligator, ‘omdat hij weigerde uit te sterven toen de rest van zijn soortgenoten dat wel deed. Ik heb eenzelfde doorzettingsvermogen.’
Maar ook met haar uithoudingsvermogen zit het wel goed, want dansen doet Michelle nog steeds, drie tot vijf keer per week. Ze vindt het de beste start van de dag.
In Project Persefone. Het experiment wordt hoofdpersoon Noa wakker in een verlaten ziekenhuiskamer. Ze heeft geen idee hoe ze daar terecht is gekomen. WAT zou Michelle zelf doen als ze daar wakker werd en ontdekte dat ze vastgebonden zat aan een bed met een infuus aan haar arm?
‘De eerste minuten zou ik besteden aan een heerlijk ouderwetse paniekaanval. Ik ben nogal angstig aangelegd. Maar als ik eenmaal klaar ben met hyperventileren, zou ik graag denken dat ik de tegenwoordigheid van geest zou hebben om het infuus zelf te verwijderen en er als een speer vandoor te gaan. Maar eerlijk gezegd heb ik grote twijfels of ik zo zelfverzekerd zou handelen als mijn heldin, Noa.’
WAAROM besloot Michelle – na een aantal redelijk succesvolle boeken voor volwassenen – een trilogie voor young adults te gaan schrijven?
‘Het was een vriendin van mij opgevallen dat in al mijn boeken wel een sterke tienerpersonage zit. In mijn laatste thriller (The gatekeeper, red.) wordt een zestienjarig meisje ontvoerd, maar ze is allesbehalve het klassieke slachtoffer. Het leek me een leuk idee om een hele thriller te schrijven vanuit het perspectief van een tiener. Wat dat betreft was het dus eigenlijk maar een kleine stap naar een echt YA-boek.’
Het ging haar ook vrij gemakkelijk af. Michelle schreef het boek in acht weken. ‘Het is niet zo dat ik het eenvoudiger vond dan mijn eerdere boeken, maar het ging gewoon veel sneller.’
Michelle vindt ook niet dat ze dit boek ‘anders’ heeft geschreven. ‘Project Persefone heeft, denk ik, dezelfde rauwheid en spanning als mijn volwassen thrillers. Ik denk dat het grote verschil meer zit in de personages. In mijn andere serie is de hoofdpersoon een FBI-agent, met in die rol natuurlijk toegang tot alle soorten informatie- en hulpbronnen. Mijn jonge hoofdpersonen in Project Persefone staan er veel meer alleen voor en moeten het doen zonder die hulp en met veel meer inventiviteit.’
Het meeste plezier beleefde ze aan het schrijven van de flashback waarin Noa haar beide ouders verliest na een auto-ongeluk. ‘Het was hartverscheurend en zeer realistisch, maar het verklaart Noa’s onderdrukte karakter.’
WANNEER vindt Michelle eigenlijk dat ze geslaagd is met Project Persefone?
Op de eerste plaats natuurlijk als ze haar lezers omver blaast met haar verhaal (en dat is gelukt, niet alleen voor jongeren – zie de recensie, red.), maar Michelle wil haar lezers ook iets meegeven.
‘Een belangrijk thema in het boek zijn de tekortkomingen van ons pleegzorgsysteem. Er gaat nogal wat mis daar. Veel van de jongeren in het systeem lopen tegen dezelfde dingen aan waar Noa in het boek mee te maken krijgt. Via via kwam ik in contact met een fantastisch initiatief: Rising Tides. Zij bieden financiële hulp aan kinderen die te oud worden voor het systeem en middelen nodig hebben om te kunnen studeren of om gewoon te kunnen leven. Zonder deze hulp zouden veel van hen op straat terechtkomen, in de gevangenis of misschien nog erger. Juist zij hebben behoefte aan een ondersteunend netwerk, maar als ze achttien zijn, wordt de deur gewoon voor hun neus dichtgeduwd. Rising Tides maakt door middel van crowdfunding fondsen beschikbaar om ook deze tieners een eerlijke kans te geven. Honderd procent van alle donaties komt terecht bij kinderen die hulp nodig hebben.’
WAAR houdt Michelle zelf van?
Michelle is een gepassioneerd lezer. Als ze een keuze moet maken tussen ‘lezen’ en ‘schrijven’ dan kiest ze opmerkelijk genoeg voor de eerste optie. In de vele interviews die online staan noemt ze eigenlijk altijd één bepaald boek dat de meeste indruk op haar maakte: The book thief van Markus Zusak (in Nederland in 2007 uitgegeven als De boekendief, red.). ‘Het is prachtig, poëtisch, de karakterontwikkeling is fenomenaal en de beeldspraak is verbluffend. Ik herlees zelden boeken, maar dit boek zou ik tot in het oneindige steeds weer opnieuw kunnen lezen.’
Het eerste deel in de Persefone-trilogie, Project Persefone. Het experiment, is uitgekozen voor de Crimezone Leesclub. Aanmelden kan vanaf vandaag.
