Misdaad slaapt nooit

Vergeet Harry Bosch, vergeet Mickey Haller, de nieuwe protagonist van Michael Connelly is een vrouw. Haar naam: Renée Ballard. Een personage waar je van gaat houden, mede omdat Connelly zijn kenmerkende stijl dit keer loslaat op een memorabele vrouw. Focus je niet op het coverbeeld van De nachtploeg waarop we een vrouw met paardenstaart zien, want Ballard ziet er toch een tikkeltje anders uit:  

‘Ballard bewaarde al haar werkkostuums in haar kluisje op het bureau en kleedde zich iedere avond voor aanvang van haar dienst om. Ze had vier broekpakken van dezelfde snit, die alleen verschilden in kleurstelling en dessin. Nadat ze zich had omgekleed bekeek Ballard zichzelf in de spiegel boven de wasbakken in de kluisjesruimte. Ze kamde haar haar met haar vingers. Meer was niet nodig.’  

Ballard is deels van Hawaïaanse afkomst, heeft kort donker haar dat tot haar kin reikt en kleedt zich het liefst in haar grijze broekpak met daaronder een witte blouse. De nacht heeft inmiddels geen geheimen meer voor haar, samen met haar partner Jenkins zorgt ze ervoor dat Los Angeles een stukje veiliger wordt. Toch voelt het werk in de nachtdienst als een last, omdat Ballard het liefst alleen werkt, zonder overleg. Omdat haar partner veel tijd doorbrengt met zijn vrouw die ernstig ziek is, zwerft Ballard door de nacht om het onrecht te bestrijden. Want misdaad slaapt nooit.  

Connelly verweeft een stukje actualiteit in het boek door subtiel te verwijzen naar de discussie rond #MeToo. Ballard is slachtoffer van seksuele intimidatie, klaagde daarvoor haar chef aan, maar werd niet gesteund door haar voormalig partner met wie ze samenwerkte bij Moordzaken. Gevolg: de affaire wordt in de doofpot gestopt, Ballard kan haar biezen pakken en is verdoemd tot de ‘graveyard shift’. Maar Connelly geeft zijn personage juist geen slachtofferrol; ze is strijdbaar, vastbesloten om haar gelijk te krijgen, ook als dat betekent dat ze daarvoor haar baan op het spel zet.   ‘Inside jokes’ zijn ook wel besteed aan Connelly. In de Verenigde Staten is de televisieserie Bosch (in het eerste seizoen gebaseerd op de boeken Stad van beenderen, Echo park en Betonblond) inmiddels toe aan zijn vijfde seizoen. Ballard merkt in het verhaal op dat de misdaadserie populair is op televisie en het politiewerk toegankelijker maakt voor burgers.  

De nachtploeg is een voorbeeld van hoe een politiethriller in elkaar hoort te zitten. Met zijn achtergrond als misdaadjournalist, zet Connelly de toon door zijn verhaal te beginnen met een ‘typische’ nachtdienst voor Ballard: een slachtoffer van creditcard fraude en een prostituee die zwaar mishandelt wordt tijdens haar werk. Tot er een code rood wordt afgegeven en iedere rechercheur en agent weggeroepen wordt naar een schietpartij in een nachtclub. Vanaf dat moment krijgt het verhaal een sluier van ‘noir’ over zich, wat niet alleen komt omdat Ballard in de nachtdienst werkt. Het laat de kanten van Los Angeles zien die je liever niet ziet, waar de criminaliteit ontstaat en akelige zaken voorvallen.
 
Ondanks de procedures en de scènes op het bureau, die niet te voorkomen zijn om het politiewerk zichtbaar te maken, is er bijna geen rust in dit boek. Dat zorgt ervoor dat je meegetrokken wordt in het verhaal van Ballard. Ze leeft ervoor om tijdens een nachtdienst om 03.00 uur ’s nachts iemand van zijn bed te lichten en te roepen: ‘Politie! Laat je handen zien!’.

De passie waarmee Connelly zijn nieuwe personage neerzet, is veelbelovend voor haar toekomst. Hij gaat zelfs zover dat hij Harry Bosch en Renée Ballard bij elkaar brengt in zijn nieuwe boek Dark Sacred Night, dat in oktober zal verschijnen. Bosch en Ballard ontmoeten elkaar in het archief van waar dossiers opeengepakt zijn. Maar als een vijftienjarig meisje bruut vermoord wordt, waarna haar lichaam wordt aangetroffen is een afvalcontainer, bundelen Bosch en Ballard hun krachten om de dader te grijpen. Enige waarschuwing voor Bosch hierbij zal zijn: Zorg dat je het tempo van Ballard bijhoudt, want ze is sneller dan de wind. 

De nachtploeg is verschenen bij uitgeverij Boekerij en werd vertaald door David Orthel. Auteursfoto in header: Miriam Berkley, verstrekt door uitgeverij Boekerij. 

Meer Hebban Crew Reviews lezen? Je vindt ze allemaal hier terug.