Natasza Tardio

Als schrijver is het schrijven van een nieuw boek soms een waar dilemma. Net als je denkt dat je alles op een rijtje hebt, besluit een van de karakters dat deze liever links af slaat dan rechts. Of zoals bij mijn net uitgekomen jeugdthriller Onzichtbaar waar mijn karakter Isis liever Ana heette. Tegengas geven en gewoon door schrijven heeft dan geen zin. Het karakter wordt tegendraads en lijkt wel een literaire puber. Mijn oplossing is dan meestal om een mindmap te maken, waarin ik mijn karakter vrij spel geef en kijk wat er uit komt.

Ook gisteren had ik zo'n moment. Het idee van mijn nieuwe jeugdthriller zit al maanden in mijn hoofd. Het schrijven is al begonnen en toch voel en weet ik dat mijn karakter nog niet geheel in lijn is met wat ik wil dat ze gaat doen. Nieuwe ideeën blijven in mijn hoofd springen, de een nog spannender dan de ander, maar het verhaal dat ik heb bedacht is al spannend, dus nee, ik probeer niet toe te geven. Tot gisteren. Mijn personage weigerde nog verder mee te werken en elk zin begon een ware veldslag te leveren met elk individueel geschreven woord. Op z'n zachts gezegd vermoeiend.

Uiteindelijk heb ik maar toegegeven en zuchtend mijn schrijfblok - ik schrijf al mijn boeken eerst met de hand - weggelegd en een groot stuk papier gepakt. Potloden en puntenslijper ernaast en tekenen maar. Soms lijken mijn jeugdthrillers net stripverhalen ;-).

Na ruim drie uur tekenen en kleuren werd alles duidelijk. Mijn karakter had gelijk, ik deed haar ontzettend te kort. Na nog een uurtje puzzelen en schrijven van korte scènes was ik klaar om verder te schrijven. Mijn karakter had er weer zin in. Echter, inmiddels was de zon gaan schijnen en had ik het wel even gezien, ondanks de roep vanaf het papier. Ook schrijvers kunnen eigenwijs zijn. ;-)