Ons Coronadagboek #opgevenisgeenoptie
Ik neem de telefoon terug.
‘Goedemiddag, waar mag ik u mee helpen?’
‘Wat gaan we doen zaterdag, gaat niet door hè?’
‘Huh’
Dan realiseer ik me even van de buitenwereld te zijn afgesloten ... het nieuws ging snel, ‘bijeenkomsten van 100 man of meer mogen niet meer’ – Corona (!). Het Victor Mids-event over 2 dagen, met 250 man ... mag NIET doorgaan. We krijgen amper de tijd om na te denken, maar snel schakelen kunnen we en er wordt direct een nieuwe datum gepland. Dit is het begin van ons ‘coronadagboek’. #opgevenisgeenoptie
Maandag 16 maart 2020. Nog even naar een ‘bezorg-spoedje’, vlak voor de eerste persconferentie. Dochter Roberta zit naast mij in de auto, volgeladen met de hele administratie, want ja, met Italië als voorbeeld krijgen we vanavond vast te horen dat we in ‘lockdown’ gaan. De persconferentie begint bijna, nog nèt niet thuis. Op een parkeerplaats luisteren we samen naar Mark Rutte. ’Intelligente lockdown’. Huh? Die had ik niet zien aankomen. Mogen we open blijven? Wow! ‘Moet je nu huilen, mam?’ zegt een stemmetje naast mij. Ja, inderdaad, er rolde een traan over mijn wang, maar dan van pure dankbaarheid.
Bij thuiskomst direct achter de computer, een nieuwsbrief maken naar onze klanten en zo was diezelfde avond de ‘thuisbezorgservice en betalen met een tikkie’ geboren. Wat een vondst! Ook voor een wenskaart reden we. Het maakte ons niet uit, zolang we er maar voor onze klanten konden zijn. En vanaf dát moment werd het corona-buffelen. Medewerkster had geen griepje, maar bleek corona te hebben, kwam ook niet meer terug en ging na 26 jaar dienstverband met pensioen. Een andere medewerkster zou na zwangerschapsverlof weer gaan starten, maar ook dát liep anders en opeens hadden we twee man minder. En in de winkel werd het drukker. Bizarre combi. Tot half zeven draaiden we de winkel, van 7 tot 9 werd er bezorgd, bij thuiskomst was het even eten en hup achter de computer. En zo werd zelfs zondag ‘de administratiedag’.
'Het was zwaar, maar geen dag zonder plezier naar het werk. We belden onze vaste (oudere) klanten, of we iets voor hen konden betekenen.'
Het was zwaar, maar we gingen geen dag zonder plezier naar het werk. We belden onze vaste (oudere) klanten, of we iets voor hen konden betekenen.
‘Hoe gaat het met u?’
‘Ja, ik mis jullie wel hoor, even een kletspraatje, een nieuwe puzzel en een goed boek uitzoeken, maar ik moet binnen blijven hè.'
‘Nou, weet u wat? Zal ik morgen even bij u langskomen? Neem ik een tas mee, kunt u even kijken of er iets bij zit.'
We dronken samen kopje koffie; klant binnen, ik buiten en zo gingen we ook persoonlijk bij klanten langs. Dankbaar dat we dit konden doen. Zolderkamers werden thuiskantoren, de kantoorartikelen waren weer ‘in’. Vele klanten herontdekten de winkel. Men had weer tijd voor ‘dikke pillen’, de kast ‘mens en maatschappij’ liep nog harder dan hard en wij hielden de moed erin. Wat waren we blij met onze prachtige boeken, puzzels, wenskaarten en ons mooie assortiment. Verhalen bleven we ook vertellen. De lezing van Patrick van Hees werd direct omgezet naar een online lezing en ook de lezing van Melcher de Wind ging online door. Uitgeverij Meulenhoff was hier super in! Ook ons ludieke ‘Boek en Bier-event’ was een groot succes. Meer dan 80 mensen deden mee aan de online bierproeverij. En zo bleven we leuke en ludieke activiteiten verzinnen. Etalages werden wekelijks omgebouwd, waarbij de boeken voorzien werden van zichtbare QR-codes, zodat onze klanten direct de boeken in onze webwinkel konden bestellen. We merkten dat velen hier dankbaar gebruik van maakten tijdens het wandelen. Tijdens het ommetje werd er nu aan ’windowshoppen’ gedaan en werd de ‘grondetalage’, die we al meer dan 50 jaar iedere avond maken, nog meer bekeken.
En toen kwam ie dan toch! Vlak voor de Kerst, de èchte lockdown, we moesten dicht. Vreselijk. Wat de horeca al had meegemaakt overkwam ons ook. Voorraden skyhigh, nieuwe voorraden waren nèt de vrijdag ervoor binnengekomen. De winkel stond prop- en propvol. Wat nou ‘niet essentieel’, de maaltijd voor de geest (!), 9% BTW, eerste levensbehoefte? Hoe was dít mogelijk? En dat na zó’n jaar, vlak voor Kerst!
Bij de supermarkt stonden de mensen dichies tegen dichies. Fles wodka was essentieel, voor sommige wel ja, maar dat mooie boek waar je je even in kunt afzonderen mocht niet meer geroken, gevoeld of zelfs veilig gekocht worden. Onbegrijpelijk. Ik gun het alle winkels die open mochten blijven absoluut, we worden zelfs door de plaatselijke Etos enorm geholpen met onze ‘eigen boekentafel’, maar nee, ik kan niet achter dit beleid staan, het zorgt ervoor dat ik misselijk word van dit soort onbegrijpelijke, inconsequente, opgelegde maatregelen.
Maar goed het is, zoals het is. We moesten er mee dealen en dat deden we. Drie keer vloeken, met het hoofd schudden en weer door. #Opgevenisgeenoptie en we gingen ervoor. Binnen vier uur was de winkel omgetoverd tot een ware verzendboekhandel. En maar schakelen, groot bord op de deur! Bel, mail, app maar bestel alsjeblieft bij uw lokale (boek)winkel. En onze klanten gaven er en masse gehoor aan. Een race tegen de klok om alle cadeautjes op tijd bij iedereen op de stoep te krijgen, focus alom, fouten konden we ons niet permitteren en door. Vrijwilligers stonden op de stoep, hulp kwam uit alle hoeken, hartverwarmend, emotioneel werden we er soms van. En dan is het donderdagavond 24 december 18.00 uur. ‘Meiden, het is ons gelukt (!)’ en de ontlading kwam. Hoe kunnen we in hemelsnaam onze klanten bedanken. Doodop, enorm vermoeid, alles op alles gezet. We konden niet meer, maar waren supertrots, trots op ons dorp, trots op onze klanten, maar ook op onszelf. Een ‘one shot’-afsluiting op facebook leek ons de enige juiste manier om onze klanten en vrijwilligers te bedanken.
'En toen kwam ie dan toch! Vlak voor de Kerst, de èchte lockdown, we moesten dicht. Vreselijk.'
Vandaag een jaar verder, een aantal hoofdstukken slaan we maar over, omwille van de tijd. We hielden ons eigen kleine boekenbal met twee mensen per keer, een rode loper, champagne bij de ingang, galakleding aan en de vlag uit, om de moed erin te houden. Nieuwe boeken werden gepresenteerd door middel van filmpjes op facebook, een nieuwe wereld ging voor ons open, maar och, och, och, wat is het een bittere pil. De moed erin houden, vrolijk blijven, kansen zien en die pakken, dát is wat we nu moeten doen. Volhouden! Al het andere is negatieve energie en die kunnen we nu niet gebruiken. We zijn een jaar verder, we strijden voort, er komt weer lucht en licht in de tunnel, zoals Ton zo mooi verwoordde in het gesprek met de koning. Maar alsjeblieft, geen bochten meer in die tunnel. Met iedere keer een beetje versoepeling zal de volledige openstelling in zicht komen. Wij hebben er alle vertrouwen in dat onze klanten, onze klanten blijven, we staan te popelen om weer springend en huppelend in de winkel te werken. Even volhouden nog. Wij strijden voort, blijven vrolijk en genieten van al het moois dat we wèl hebben. Laten we hopen dat we zo snel mogelijk ons laatste hoofdstuk in ons Coronadagboek mogen schrijven. #opgevenisgeenoptie
Willemien Cazzato
Wil je helpen? Bestel je boeken bij Boekhandel Wagner (kan ook via mail) of je eigen lokale boekhandel.
De foto is van de hand van Edwin van der Wijngaard
