Pebble beach

Pebble beach

Er zijn momenten in het uitgeversbestaan dat alles klopt. Afgelopen vrijdag was dat een dag lang het geval. Met enkele journalisten waren we op bezoek bij de door mij zeer bewonderde schrijfster Hilary Mantel, in een kustplaatsje nabij Exeter. Er is per dag één rechtstreekse vlucht naar Exeter ‘s avonds laat, dus overnachten was een must.

De taxi raasde met grote snelheid over bochtige smalle weggetjes naar onze bestemming en al kregen we in die duisternis een koplampglimp van heel veel groen en bomen te zien, de volgende ochtend werd ons geopenbaard hoe prachtig het daar is. Je vermoedt er bovendien nergens zee, maar die is letterlijk om de hoek: een prachtig kiezelstrand met daarachter een steile rode kust. Hilary Mantel heeft zonder meer het mooiste uitzicht van de wereld en ik weet nu ook dat grote kiezels een ander ruis- en rolgeluid geven in de golven dan zand of kleine steentjes.

Rustig tempo troef in dat plaatsje. De cappuccino heeft zijn intrede gedaan, maar echt veel gekker wordt het niet. Met van die grote rechthoekige, botte messen met veel smeervlak en nul snijvermogen wordt margarine op witte plakken fabrieksbrood gesmeerd, die daarna heel kort worden geroosterd – oppiepen zouden wij dat noemen – voor de krabsandwiches. Uitstekende sandwiches overigens, met zeer verse krab. Krab en pebbles hebben ze er in overvloed.

Thuis bij Hilary laat ze een indrukwekkende hoeveelheid uitpuilende mappen zien met al het materiaal erin voor het laatste deel van haar magnum opus over Thomas Cromwell. ‘Het is er allemaal,’ zegt ze, ‘maar binnenkort begint het grote werk om de roman er als het ware uit te pellen.’ Mij baart dat geen enkele zorgen, want als íémand die taak is toevertrouwd, is het Hilary Mantel wel. Wat kan díé vrouw schrijven! Of het gaat om de zestiende of de eenentwintigste eeuw in haar werk maakt daarbij geen verschil, een dikke roman of een kort verhaal, ze kan het allemaal. We weten met zijn allen dat Thomas Cromwell uiteindelijk is onthoofd, in opdracht van zijn baas Hendrik VIII. Maar ik kan niet wáchten tot dat laatste deel er is om te lezen hoe ze hem door de laatste vijf jaar van zijn leven loodst, een leven dat eindigt op het hakblok, met een onervaren beul ernaast. Voordat het zover is, zal ik nog wat geduld moeten oefenen.

Eerst maar eens de Tony Awards in juni, a very big deal in Amerika op het gebied van toneel. De biggest misschien wel. Acht nominaties heeft ze voor de toneelstukken van Wolf Hall en Bring up the Bodies, die deze weken worden opgevoerd op Broadway. Met dezelfde acteurs van de RSC – Royal Shakespeare Company – als vorig jaar in Londen.

Het is een eer om haar werk te mogen uitgeven.

Nelleke Geel