Positiviteit als redmiddel
Het zal wel een karaktertrek zijn: ook in deze moeilijke tijden sta ik elke dag positief op. Fluitend eet ik mijn beschuitje met pindakaas en hagelslag (probeer dat maar eens!) en met plezier fiets ik naar onze winkel. Dat ik daar vanaf dag nul, 15 december, geen klanten meer kan ontvangen, doet daar dan eigenlijk vrij weinig aan af. En als ik dan 's avonds thuiskom en na de maaltijd aan een boek begin, blijft die houding me parten spelen.
Elk debuut dat ik lees, is het eerste boek van een interessant oeuvre dat alleen maar tot een Nobelprijs kan leiden en elk ander boek kan niets anders zijn dan de omslag in de schrijfcarrière van de iets in het slop geraakte schrijver. Sla ik het boek teleurgesteld dicht, dan is er altijd weer een nieuw boek, met dezelfde verwachtingen! (In dit geval twee debutentips: Sofie Lakmakers De geschiedenis van mijn seksualiteit en Het aanbidden van Louis Claus van Helena Hoogenkamp. Aan in het slop geraakte schrijvers waag ik mij niet.)
'Negativiteit kost zo veel energie en daarvan hebben we veel te weinig beschikbaar.'
Er is ook geen alternatief: gezien de situatie waar we in zitten, helpen negatieve gedachtes gewoon niet. Ik zou het soms collega's wel willen toefluisteren. Negativiteit kost zo veel energie en daarvan hebben we veel te weinig beschikbaar. Er is al zoveel te doen, als logistiek medewerker, pakketbezorger, cameraman, receptioniste en online marketeer. Dat zijn allemaal respectvolle beroepen, ben ik achter gekomen. Maar uiteindelijk ben ik daar geen boekverkoper voor geworden.
Toch is klagen vaak het eerste wat je wil doen, als er weer nieuwe, niet te begrijpen regels zijn aangekondigd. Maar na een diepe zucht gaan we ook gewoon weer verder. Ook al maak je binnen één dag vaak mee, waar de desbetreffende ambtenaar helemaal geen rekening mee heeft gehouden achter zijn bureau op zijn werkkamer, waar hij of zij alleen maar zit om... (zie boven).
Want wat zeg je tegen de oude dame die, zonder afspraak, vraagt naar de Libelle (die we niet hebben) en daarna graag haar verhaal wil vertellen over haar zoon, die ze nu natuurlijk weinig kan zien. (Ondertussen bouwt de rij van klanten met afspraak zich gestadig op...)
Of wat zeg je tegen de man die zo graag een condoleancekaart wil sturen naar een oude vriend wiens vrouw net is overleden, maar die ook geen afspraak heeft gemaakt? En bij de Albert Heijn staat zo'n lange rij...
Dan staat de klant van wie je de boeken naar zijn huis in Luxemburg zou sturen, opeens voor de deur. Zonder afspraak...
'Wat zeg je tegen de man die zo graag een condoleancekaart wil sturen naar een oude vriend wiens vrouw net is overleden, maar die geen afspraak heeft gemaakt.'
Met een glimlach trek ik 's avonds de deur van ons boekenpaleis weer achter me dicht. Duizenden boeken laat ik achter. Ze moeten nog even wachten tot ze door ons of door een teruggekeerde klant uit de kast worden getrokken. Want dat moment komt! Voor ons en voor het boek. We zullen deze orkaan doorstaan en het woord afspraak alleen nog bij tandarts, dokter en vertegenwoordiger gebruiken. Dat weet ik zeker. Ik blijf positief.
Gerben de Bruijn
Wil je helpen? Bestel je boeken bij Boekhandel Post Scriptum of je eigen lokale boekhandel.
