Recensieweekoverzicht #186: tot leven gewekt, bedrieglijk eenvoudig en afstand tot de lezer

'Hoewel Katherine O’Dell nadrukkelijk een fictief personage is, wekt Enright haar al in de eerste pagina’s tot leven, samen met haar carrière en de filmwereld waar ze deel van uitmaakt. [...] Daarbij brengt het perspectief van haar dochter, die jaren na het overlijden van haar moeder haar verhaal doet, veel extra lagen met zich mee.'

'Olthoff hanteert een bedrieglijk eenvoudige taal met veel oneliners en herhalingen die lichtheid en humor in het verhaal brengen. Tegelijk wordt er tussen de regels enorm veel meegegeven. [...] Dat dat zowel mentaal als fysiek een moeilijk proces is voel je meer dan dat het er letterlijk staat.'

'Dit alles maakt het een aangrijpend verhaal, met personages en verhaallijnen die je niet snel zult vergeten. Toch moet de roman het vooral van deze elementen hebben. Het is aardig geschreven, maar het is niet de stijl van de roman die je bij zal blijven. Soms voelt het wat statisch aan, wat ervoor kan zorgen dat je uit het verhaal wordt gehaald.'

'Door de technisch ingewikkelde uitleg zit er niet zo veel vaart in het eerste deel. Daardoor is het ook moeilijk in het verhaal te komen en wordt er afstand gecreëerd met de lezer. De personages blijven nogal oppervlakkig en worden niet zo goed uitgewerkt. Hun huidige leven en relaties zijn maar van weinig tel, omdat het de jeugdtrauma’s zijn die ieder getekend en tot dit punt gedreven hebben.'