Regel: je leest boeken áltijd uit. Toch?

En dat was het ook, eigenlijk. Ik had namelijk één universele regel voor boeken: je leest ze altijd uit. Want dat verdienen ze, en ik ben nou eenmaal van de regeltjes. Maar dit boek was onmogelijk uit te lezen.

De schrijfstijl was verschrikkelijk, het verhaal leek geschreven door een gestoorde gek onder invloed en het was, ondanks de wel héél vergaande fantasie van de auteur – een pratende tuinkabouter op zoek naar Noorse legenden, really? – nog eens oersaai ook. ‘Stop er gewoon mee, ik word he-le-maal gek van je,’ zei mijn vriend die dag al drie keer.

Maar ik kon het niet. Want dat was tegen de regels, en barbaars. En dus wierp ik nog maar een boze blik op dat verschrikkelijke boek in de hoek, en pakte hem vervolgens weer op. Ik kan dit wel, mompelde ik terwijl ik de volgende bladzijde maar weer omsloeg. Ik finish dit boek, hoe dan ook.

Vol goede moed begon ik aan weer een aantal bladzijden, zoals ik de afgelopen dagen ook zo hard had geprobeerd. Dit hoofdstuk viel nog best mee, buiten die hallucinaties over punker engelen, dan. En, oh. O jee. De punker engel heeft een wel heel aparte suikerverslaving. En wat is dat? Enorme reuzetrollen die de stad in vuur en vlam zetten? Met een enorme gil van frustratie gaf ik het op bij het stuk waar dé gevreesde slechterik een muziekbattle aanging om aan de macht te komen.

En daar ging het boek weer, met volle vaart naar de hoek van de kamer. Jammerend gooide ik mezelf tegen mijn kussen op de bank aan. ‘Ik kan dit niet. Ik kan dit écht niet,’ schreeuwde ik net iets te hard in mijn kussen. Dit boek hield dan geen muzikale battles met me, het was toch echt mijn grootste aartsvijand, de nachtmerrie der letterkunde. Het kon me niet schelen hoeveel ik van boeken hield, ik ging dit ding ritueel verbranden als ik het nog één keer zou zien. Maar toch, ik kon het niet. Ik was geen barbaar.

En dat was het moment waarop mijn vriend binnen kwam wandelen. Met die blik in zijn ogen was hij nog kwaadaardiger dan dat verrekte boek. Hij pakte hem op met twee vingers – alsof het iets vies was – en smeet hem vervolgens in de prullenbak. ‘Zo, dat is dan ook weer gebeurd,’ zei die terwijl hij zijn handen aan zijn broek afveegde. Met een triomfantelijk loopje liep hij weer terug naar waar hij vandaan kwam, mij verbouwereerd achterlatend.

Hij mocht dan minder boeken lezen dan ik, meer wijsheid had hij wel. Want soms, heel soms, vooral als er pratende tuinkabouters en punker engelen in zitten, hoef je een boek niet uit te lezen. Dan is het oké om te zeggen: ‘Je bent verschrikkelijk stom’, om hem vervolgens in de prullenbak te gooien en er niet meer naar om te kijken.  


Lees hier alle columns van YA-expert Bente