Sarah Pinborough: 'Ik wilde de andere kant van liefde belichten'

Tekst Isa Maron Foto’s Julia Krasenberg

De rit terug, met de Thalys van Antwerpen naar Amsterdam, is lang genoeg om de schrijftip van Sarah Pinborough toe te passen op het verhaal waar ik nu aan werk. Toch blijft mijn pen boven het papier hangen.

‘Beste advies ooit,’ zei Sarah stellig, nog geen twee uur eerder. We zaten op een zonnig terrasje om de hoek van het hotel, zij met een English tea met melk, ik met mijn koffie. ‘Wat er uiteindelijk aan de hand is moet in één, maximaal twee zinnen uit te leggen zijn.’

Keep it simple, natuurlijk – maar god, wat is dat moeilijk. Hoe snel verlies je je niet in een stortvloed van details die allemaal iets met elkaar te maken hebben? Ik leg de aantekening over mijn verhaal aan de kant en blader nog een keer door alles wat ik heb opgeschreven over Sarah Pinborough en haar thriller Wat jij niet ziet. Ik las het boek in juni en op weg naar Antwerpen, waar ik haar mag interviewen, nam ik het nog een keer door. Onderweg had ik eigenlijk precies zitten doen wat de schrijftip behelst.

‘Wat jij niet ziet’ gaat over twee vrouwen die verstrikt raken in hun obsessie voor een man én voor elkaar, staat er in een kriegelig ik-zit-in-de-trein-handschrift. Eerder al gaf ik een quote, enthousiast als ik ben over ‘Wat jij niet ziet’: een intrigerend verhaal over donkere obsessies, wat ik niet weg kon leggen voor ik het verbijsterende einde las.  

‘Ik wilde een verhaal schrijven over een affaire en over de fascinatie van twee vrouwen voor elkaar,’ zegt Sarah terwijl ze van haar Engelse thee nipt. ‘Vrouwen hebben de neiging om zichzelf telkens met andere vrouwen te vergelijken. We zijn ontzettend met elkaar bezig. Niet altijd op een positieve of gezonde manier. Het lijkt wel alsof mannen dat minder doen. Stel je voor dat een vrouw een relatie heeft met een getrouwde man. De minnares denkt dan na over De Ander, de echtgenote. Maar als een man een relatie heeft met een getrouwde vrouw, dan is hij volgens mij veel minder geobsedeerd door de andere man, dat boeit hem niet zo. Daarom heeft David in Wat jij niet ziet geen stem – het ging me echt om de vrouwen, niet om de man die er tussenin zit.’  

De personages in je boek houden elkaar stevig in een greep. Zelf ben je vrij. (‘Ik heb nu een vriend,’ corrigeert Sarah me). Heeft dat met elkaar te maken?

‘Langdurige relaties intrigeren me. Zelf was ik juist lang single. Als je dertiger bent, dan is dat een ding. Iedereen vraagt er naar, vraagt ook of je geen kinderen wilt. Ben je boven de veertig, dan is het ineens geen onderwerp meer. Dat is wel zo rustig. Toch blijf ik geboeid door liefdesrelaties die lang duren. Hoe houd je die in stand? Een affaire hebben is tegenwoordig zo gemakkelijk. Je komt, onder andere via sociale media, zo gemakkelijk met mensen in contact.

En dan begint het. Bij de start van een relatie doe je natuurlijk je best, je kleedt je leuk aan, doet je haar goed, wurmt je voeten in hoge hakken en je maakt je mooi op. Je doet net alsof je een perfect persoon bent. Vrouwen hebben daarbij de neiging naar elkaar te kijken, en zichzelf met andere vrouwen te vergelijken. Allemaal heel vermoeiend eigenlijk. Na een tijdje ben je weer die ‘gewone’ vrouw, die met een joggingbroek op de bank zit, met dikke wollen sokken aan en haar dat alle kanten op staat. Ik wilde een verhaal schrijven waarbij het gevaar niet van buitenaf komt – zoals bijvoorbeeld bij een seriemoordenaar die een willekeurig slachtoffer kiest –, maar waarbij de dreiging van binnenuit komt. Bijvoorbeeld door een affaire, en wat dat met mijn vrouwelijke personages doet, vrouwen die door elkaar gefascineerd zijn.’  

De volwassen Sarah is geïntrigeerd door menselijke relaties, liefdesrelaties – maar als we teruggaan naar de kleine Sarah, wat is dan een van de eerste verhalen waardoor je werd geraakt?

‘Mijn moeder las vroeger veel voor. Ik kom uit een diplomatengezin en we woonden in Syrië, Zuid-Afrika en Moskou. Ik herinner me vooral Syrië. Toen was er nog geen internationale televisie, geen internet, geen smartphones. Dus las mijn moeder voor. Zelf las ik ook veel. Een van de eerste herinneringen die ik heb van een verhaal dat me echt meenam naar een andere wereld is van Peter Pan. Zo’n sjiek gezin, dat grote huis, die kinderen en die hond – dat sprak me al erg aan. En dan natuurlijk de magie: kunnen vliegen! Wie wil er nou niet kunnen vliegen? De piraten waren natuurlijk ook machtig. Ik weet nog precies hoe het boek er uit zag, ik zie de letters op het papier zo voor me. Zo’n magische wereld, daar heb ik altijd veel interesse voor gehad. En ook voor het idee van parallelle werelden. Ik begon ook al jong met zelf verhalen schrijven. Echte boekjes maakte ik. Of althans, het idee was dat het een heel boek moest worden want ik kwam niet verder dan iets van veertien bladzijden. Toen ik een van die eerste verhalen jaren later teruglas, kwam ik er achter dat ik gewoon een variant op Logans Run had geschreven. Ik ben altijd gek geweest op boeken. Ook later, toen ik naar kostschool ging. Ook toen was er nog maar beperkt televisie en weinig anders te doen. Dus las ik veel. Er was in die tijd nog geen Young Adult categorie.Je schoot van Peter Pan en De dolle Tweeling meteen naar Stephen King. Tegenwoordig zit er meer tussen, is de overgang wat vloeiender.’