Succes dankzij een recensie

Inspiratie door popliedje
Na haar studie Maatschappelijk werk, had Colleen Hoover verschillende banen in het onderwijs en het maatschappelijk werk. In 2011 besloot ze om een roman te schrijven. Haar inspiratie putte ze uit het popliedje 'Head Full of Doubt/Road Full of Promise' van de Avett Brothers waarin de volgende zin voorkomt: "decide what to be and go be it". Het liedje verweefde ze door het verhaal.

Succes door recensie
In januari 2012 bracht Colleen Hoover zelf haar debuut uit als e-book onder de naam Slammed. Na een paar maanden las de invloedrijke blogger Maryse Black haar boek en gaf het vijf sterren in de recensie. Het gevolg hiervan was dat de verkoop van het boek omhoogschoot en het in de New York Times Bestsellerlijst terecht kwam. Hetzelfde gebeurde met Point of Retreat, het vervolg.
Atria Books, onderdeel van het uitgeefconcern Simon & Schuster, sloot vervolgens een contract met Colleen Hoover en gaf haar boeken uit in een papieren versie.
Nog steeds heeft Colleen Hoover zelf de rechten voor de e-books en geeft Atria Books haar papieren boeken uit.

En in Nederland?
In Nederland zijn tot nu toe drie boeken van Colleen Hoover uitgegeven, bij uitgeverij Zomer & Keuning. Sterrenhemel en Sterrenregen zijn de vertalingen van Hopeless en Losing Hope, respectievelijk het vierde en vijfde boek dat ze schreef.

Onvoorwaardelijk verscheen in Amerika in augustus 2014 als Ugly Love. Vorige week schreef Soraya Vink al een artikel over de aanstaande verfilming van Onvoorwaardelijk.

Uitgeverij Zomer & Keuning hoopt dat Colleen Hoover met Onvoorwaardelijk definitief doorbreekt in Nederland en heeft een blogtournee georganiseerd om het boek ook in Nederland te promoten via invloedrijke bloggers.

New Adult auteur Olga Hoekstra (Lis Lucassen) is heel enthousiast over dit boek op Hebban: zij geeft het vijf sterren in haar recensie maar als ze er zes of tien had kunnen geven had ze dat gedaan. "Eigenlijk kan ik Onvoorwaardelijk niet eens een boek noemen. Het is meer een ervaring. Een ervaring die je mee moet hebben gemaakt om te begrijpen waarom dit meer is dan een boek, meer dan een verhaal."

Nieuwsgierig? Hier is een fragment uit Onvoorwaardelijk
"Ik druk op de knop voor de achttiende verdieping en kijk naar de gespiegelde wand. Het heeft me gisteren de hele dag en van- morgen de hele ochtend gekost om al mijn bezittingen in te pakken in mijn appartement in San Diego. Gelukkig heb ik niet veel spullen. Maar nu ik in m’n eentje de achthonderd kilometer heb afgelegd om hier te komen, zie ik duidelijk aan mezelf dat ik ver- moeid oog. Mijn haar zit in een losse knot op mijn hoofd, vastgezet met een potlood, omdat ik geen elastiekje kon vinden tijdens het rijden. Normaal gesproken zijn mijn ogen net zo bruin als mijn haar, maar op dit moment lijken ze wel tien tinten donkerder, dankzij de zakken die eronder hangen.
Ik graai in mijn handtas om er een tube lippenbalsem uit te halen, in de hoop dat ik mijn lippen nog kan redden voordat ze er net zo gaar uit komen te zien als de rest van mij. Net als de lift- deuren dicht beginnen te gaan, schuiven ze weer open. Er rent een vent naar de lift, en in zijn beweging zegt hij nog even: ‘Bedankt, Cap.’
Ik kan Cap niet zien vanuit de lift, maar ik hoor hem iets grommen. Hij lijkt niet zo graag een praatje te willen maken met die kerel, zoals hij wel met mij deed. De man ziet eruit alsof hij hooguit achter in de twintig is. Hij grijnst naar me en ik weet precies waar hij aan denkt, aangezien hij net zijn linkerhand in zijn zak stopt.
De hand waaraan hij zijn trouwring draagt.
‘De tiende,’ zegt hij zonder van me weg te kijken. Zijn ogen dwalen af naar het kleine stukje decolleté dat uit mijn shirt piept, en daarna kijkt hij naar de koffer die ik naast me heb staan. Ik druk op de knop voor de tiende verdieping. Ik had echt een trui moeten dragen.
‘Kom je hier wonen?’ vraagt hij, en hij staart alweer onbeschaamd naar mijn shirt.
Ik knik, al denk ik niet dat hij dat doorheeft, aangezien hij niet in de buurt van mijn gezicht kijkt.
‘Welke verdieping?’
Dit ga je niet menen. Ik steek mijn hand naast me uit en bedek alle knoppen op het paneel om de verlichte achttien te verbergen, en dan druk ik op elke knop tussen de tiende en achttiende verdieping. Hij kijkt verward naar het paneel.
‘Gaat je niets aan,’ zeg ik.
Hij lacht.
Hij denkt dat ik hier sta te geinen."

Klik hier om verder te lezen.