Thrillerschrijvers bloggen: Alaska staat op mijn bucket list (69)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Je maakt ons wel erg nieuwsgierig naar je vierde boek, Ingrid. Je derde boek Sluipweg verschijnt in oktober van dit jaar, dus dat betekent dat we nog minstens anderhalf jaar moeten wachten op nummer vier. Een cliffhanger van jewelste. Ik roep lezers op hun vermoedens op het forum te spuien. Wie raak schiet, krijgt een mooie prijs (al moet de winnaar natuurlijk geheimhouding zweren, op straffe van… Nou goed, daar verzinnen we nog wel wat op). Zelf zal ik volop meedoen: de bril van Rutte, transgender, de troonswisseling, doping, de scheiding van Sylvie en Rafael. Ben ik al warm?

Ik herken overigens wat je schrijft, soms hangen er inderdaad bepaalde onderwerpen in de lucht. Of namen. Ik heb nu al twee keer een naam van een van mijn hoofdpersonages voorbij zien komen. Schrappen dus maar weer.

Om op je vraag terug te komen of ik in Alaska ben geweest: I wish! Helaas ben ik geen Marion Pauw die twee weken kan afreizen naar Panama om een inheemse stam te bestuderen. Ik zou dolgraag nog eens naar Alaska willen. Staat op mijn bucket list.

Ik moet eerlijk zeggen dat de credits naar mijn hoofdredacteur gaan. Zij las de eerste versie van Overmand en zei letterlijk: neem je lezer mee op die barre tocht door de wildernis. Wat zien ze, wat voelen ze, wat ervaren ze? Uit de vragen die ik soms krijg van lezers merk ik dat ze de uitgeverij of de mensen die daar werken soms zien als zeer dwingend (‘Mag je zelf nog wel weten wat je schrijft’, ‘Pushen ze je om alweer aan een volgende boek te werken’) en dat verbaast me altijd enigszins. Ik prijs me rijk met mijn uitgeverij. Zij komen met waardevolle suggesties en laten aan mij de keuze om daar wat mee te doen of niet.

Goed, terug naar Alaska. Ik ben er dan niet geweest, maar schrijvers van historische romans kunnen ook niet terug naar de achttiende of negentiende eeuw. Research, dus. Ik heb me een slag in de rondte gelezen, heb urenlang op Google Maps doorgebracht en zat zowat aan Youtube gekluisterd. Research was nog nooit zo leuk.

Ik zag laatst op jouw Facebookpagina een foto voorbijkomen met een stapeltje boeken. Research voor je volgende boek. Vind jij research een leuk gedeelte van het schrijven of een crime?

Anita Terpstra