Thrillerschrijvers bloggen: De afrekening (36)

Iedereen die begin jaren tachtig in dorpje B. woonde mag zich de komende tijd best eens afvragen of hij/zij destijds eigenlijk wel aardig tegen mij is geweest. Wat zeg je nu? Vond je me maar een vervelende rotpuber? Mmm. Besef je eigenlijk wel datmijn derde thriller zich afspeelt in een dorpje dat heel erg op B. lijkt en dat de titel DE AFREKENING is?

Die titel klopt niet, maar het klopt wel dat ik een dorp als mijn geboorteplaats heb gekozen als decor voor mijn derde thriller. En dan liggen autobiografische elementen inderdaad op de loer. Ik zou er gemakkelijk iemand in kunnen proppen met wie ik nog een appeltje te schillen hebt, maar dat zou niet van klasse getuigen. Toch is het niet altijd gemakkelijk. Ik moet soms echt moeite doen om bepaalde personen uit mijn manuscript te weren. Het zou namelijk best goed voelen om die sarcastische leraar, onverschillige schooldirecteur of die gemene pestkop een onbeduidend bijrolletje te geven en ze op een pijnlijke manier te laten sterven… Maar nee, ik doe het niet. Als ik in de spiegel kijk, zie ik namelijk niet meer die boze, opstandige puber van toen maar een stabiele, volwassen vrouw. Zo dien ik me dus ook te gedragen.

De gebeurtenissen in mijn derde boek zijn fictief (en dat is eigenlijk maar beter ook…). Wat ik wel gebruik zijn mijn eigen ervaringen en verlangens uit die tijd. Hoewel mijn vroege jeugd in B. heel gelukkig was, veranderde dat rondom mijn tienerjaren. Geteisterd door alle kanten opschietende hormonen voelde ik me er beperkt, opgesloten en vond ik de mensen bekrompen. Er was in mijn ogen geen ruimte voor grote dromen en geen begrip voor andere richtingen en keuzes. Dat alles zorgde ervoor dat ik zo snel mogelijk weg wilde uit B.

Natuurlijk bleken mijn aannames zich achteraf gezien vooral af te spelen in mijn eigen hoofd (er is namelijk helemaal niets mis met het leven in B.) maar ik herinner me het wanhopige, geïsoleerde gevoel van toen nog heel goed. En dat gevoel geef ik enkele van de personages mee. Mijn volgende boek is dus, wat beleving betreft, geschreven door de boze puber die ik destijds was. En dat komt goed uit want het verhaal gaat ook deels over een groep jonge mensen in hun eindexamenjaar. Om je vraag te beantwoorden Anita: echt autobiografisch wordt het niet, maar er zit wel veel van mezelf in. Net als in de andere twee boeken die ik eerder schreef.

Een nieuwe vraag voor jou Anita. Ik was laatst in de Ardennen. Tot grote hilariteit van mijn kinderen en partner heb ik daar in een dichtbegroeid dennenbos gillend een vluchtscene nagespeeld om te ervaren wat ik daarbij voelde, zag en rook. Dit alles natuurlijk om dat later zo echt mogelijk op te kunnen schrijven. Doe jij dat soort ‘experimenten’ ook Anita? Heb je daar voorbeelden van?