Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Deadline (48)
Ingrid: Ze hebben een doorzetter en harde werker van me gemaakt.
Dit jaar had ik voor het eerst in mijn leven mijn laptop mee op vakantie genomen. En ook een dikke enveloppe met daarin de eerste versie van Sluipweg voorzien van deskundig commentaar van twee dames van mijn uitgeverij. De deadline van Sluipweg ligt namelijk al op 1 november en ik heb meestal wel een aantal versies nodig voordat ik mijn verhaal goed genoeg vind. Echt tevreden ben ik nooit, want er blijft altijd wat te verbeteren over. Maar daar is (gelukkig) de deadline voor uitgevonden. Al met al kwam het erop neer dat die enveloppe en die laptop per se mee op vakantie moesten. Mijn vriend keek me een beetje droevig aan toen ik hem dit vertelde.
Misschien was het daarom dat ik het de eerste twee weken vertikte om die dikke envelop te openen. Vakantie is namelijk qualitytime voor het gezin en daar genoot ik volop van. Maar toen werd ik onrustig. Nog maar een week vakantie te gaan en ik had nog steeds niets gedaan. Na de vakantie zou ik starten met een nieuwe baan en iedereen weet hoe moe je daar van wordt. Zou het me wel lukken om me daarnaast ook nog te concentreren op mijn boek? Want die deadline kwam steeds dichterbij. Dus toen mijn vriend op een middag ging mountainbiken en de jongens dammen aan het bouwen waren in de rivier opende ik de enveloppe…
Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik werd met een rotvaart uit mijn vakantieroes getrokken en terug de wereld van Sluipweg in geslingerd. Maar nu aangevuld met allerlei goedbedoelde en tijdrovende suggesties van de dames van de uitgeverij. Natuurlijk wordt het boek daar beter van, maar op dat moment dacht ik alleen maar aan al die uren die ik daarvoor nodig had. Uren die ik niet had. Die middag werkte ik een paar uur en later in die vakantieweek nog een paar keer. Vriend en kinderen haalden hun schouders op en gingen door met hun veel belangrijkere activiteiten. ’s Nachts begon ik al iets minder goed te slapen. Tijdens de bergwandelingen dacht ik aan Sluipweg en soms vergat ik zelfs te genieten van de prachtige omgeving. Het voordeel was dat ik er al weer helemaal in zat toen ik terugkwam in Nederland.
Intussen ben ik bijna zover dat mijn tweede versie terug naar de uitgever kan. Het herschrijven gaat sneller dan verwacht. Ik heb er plezier in. Toch verlang ik stiekem al een beetje naar het luie leventje dat na 1 november op me wacht: lekker lezen, dvd-series bekijken, hardlopen en misschien zelfs de kledingkast van de kinderen eindelijk eens opruimen. Dat zit er nu allemaal even niet in. Elk vrij moment stop ik in Sluipweg.
In de aankondiging van het interview dat ik met Esta Magazine op Manuscripta had, werd gemeld dat mijn leven een ‘succesverhaal’ is. Ik moest heel hard lachen toen ik dat las. Ik ben namelijk kampioen vallen en weer opstaan en ben letterlijk door schade en schande wijs geworden. Maar ik bedacht me wel dat juist al mijn ‘valpartijen’ in het verleden ervoor gezorgd hebben dat het me nu redelijk voor de wind gaat. Ze hebben een doorzetter en harde werker van me gemaakt. Dat brengt me op een vraag voor jou Anita. Wat voor eigenschappen moet een thrillerschrijver volgens jou hebben? En kun je die ook ontwikkelen?
