Thrillerschrijvers bloggen: Dokter Zaran (50)

Toen we besloten om het éénjarig jubileum van Thrillerschrijversblog te vieren met een schrijfwedstrijd was ik meteen enthousiast. Door het winnen van een wedstrijd op vrouwenthrillers.nl ben ik namelijk zelf ook onder de aandacht van een uitgever gekomen.

Ik moet toegeven dat het verhaal dat ik instuurde niet speciaal voor de wedstrijd geschreven was. Het lag er al en het was ook al gelezen door iemand van een uitgeverij die me vrijblijvend tips had gegeven om het beter te maken. Die tips verwerkte ik en daarna stuurde ik het verhaal terug naar die uitgever. Maandenlang stond ik hoopvol bij de brievenbus te wachten. Ik kreeg De Kampioen, bankafschriften en een flyer van dokter Zaran die me wilde genezen van galbulten, depressies en liefdesverdriet, maar een brief van die uitgever zat er niet bij. Toen ik de moed bijna opgegeven had, zag ik de oproep voor de schrijfwedstrijd van vrouwenthrillers.nl. Ik dacht: ‘Goed dan. Laatste poging. Nog wat schaven, beetje seks erbij en We’ve got a winner.’

Dat klinkt veel zelfverzekerder dan ik was, maar de eisen die aan het verhaal werden gesteld kwamen aardig overeen met wat ik al had liggen. Een beetje hoop had ik dus wel en ik wist dat ik redelijk kon schrijven. Ze zeggen wel eens dat je ongeveer tien jaar nodig hebt om goed te worden in wat je doet. Die tien schrijfjaren had ik er toen net op zitten. Weliswaar als journalist maar schrijven is schrijven, dacht ik voor het gemak. Dat het niet vanzelfsprekend is dat je als droge, feitelijke journalist ook een sappige thriller kunt schrijven is weer een ander verhaal. Dat komt nog wel een keer.

En net toen ik zowat in een depressie belandde en op het punt stond om dokter Zaran te bellen, kwam er een mailtje. ‘Je bent bij de laatste drie’, las ik. Ik was zo blij. Eindelijk een bevestiging dat ik fictie kon schrijven! Maar al snel kwamen de twijfels weer. Ik dacht: ‘Er deden er vast maar drie mee’ en ‘De winnaar is vast al bekend’. Maar niet veel later werd ik gebeld met de mededeling dat ik gewonnen had. Ik sprong zowat tegen het plafond en besloot op dat moment dat dit zo’n kans was die je met beide handen moet aangrijpen.

Wat er gebeurde? Ik kreeg een contract voor één boek (Nickname). Maar één boek is geen schrijverscarrière, dus ik presenteerde al snel mijn idee voor mijn tweede boek (Botsing) en toen dat af was, stond ik al te wapperen met het plan voor nummer drie (Sluipweg). Allemaal bij dezelfde uitgeverij waarmee ik inmiddels een fijne, warme band had opgebouwd. Nee, ik ben er (nog ;-) ) niet rijk van geworden, maar wel vrolijk en gelukkig. Ik zet me er volledig voor in want dat is wel een vereiste voor het opbouwen van een schrijverscarrière. Je moet er helemaal voor gaan anders lukt het niet. Maak zoveel mogelijk schrijfuren, wees origineel, ga bij een schrijfclub, doe mee aan wedstrijden en vooral: geniet ervan!

Anita en ik zijn momenteel in beraad over de uitslag van onze schrijfwedstrijd. Omdat we weten wat voor impact zo’n wedstrijd kan hebben, gaan we heel zorgvuldig met de inzendingen om. Op 1 oktober maken we onze winnaar en de nummers twee en drie bekend. Wij kunnen helaas geen auteurscontract bieden, maar we zorgen er wel voor dat onze uitgevers de beste verhalen te lezen krijgen. Wie weet wat er dan gebeurt. Misschien is het nu jouw beurt wel.

Anita, een van de deelnemers aan onze schrijfwedstrijd mailde dat ze zich soms afvroeg of wij ons laten intimideren door het werk van schrijvers die we bewonderen en hoe we daarmee omgaan. Wil jij antwoord geven op die vraag?