Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Egoïstisch
Hoe egoïstisch mag je zijn als schrijver? Ik besloot deze vraag van Anita aan mijn directe omgeving voor te leggen. ‘Je mag helemaal niet egoïstisch zijn,’ antwoordde mijn partner streng. Ik droop af naar de kamer van de kinderen in de hoop op een aardiger antwoord. De jongste zei schattig: ‘Wat is egoïsme?’ En daarna: ‘Het maakt niet uit als je het soms te druk voor ons hebt mama. Ik vind het leuk dat je boeken schrijft.’ Terwijl ik een sentimenteel traantje wegpinkte, vroeg hij op een tamelijk dwingende manier om snoep. De oudste had het te druk met gamen om te antwoorden, maar toen hij eindelijk zijn mond opende zei hij: ‘Als ik voortaan, net als jij, ook altijd op de laptop mag als ik daar zin in heb, vind ik het niet erg dat jij af en toe een egoïstische schrijver bent.’
De opvoeding van de kinderen én het gezinsleven hadden dus al duidelijk te lijden gehad onder mijn schrijverij. In de hoop op een opbeurender antwoord belde ik mijn tactvolste vriendin. Na een lange stilte antwoordde ze: ‘Als je af en toe een avondje vrijhoudt voor mij, vind ik het geen probleem dat je altijd alleen maar met schrijven bezig bent. ’ Okee… Ten einde raad belde ik mijn moeder. Die reageerde als volgt: ‘Met wie spreek ik? O ben jij het? Wat gek. We dachten hier namelijk al dat je dood was omdat het al zeker drie weken geleden is dat we iets van je gehoord hebben.’
Blijkbaar gaat dat egoïstische gedrag me best goed af. Maar daarnaast kan ik het relatief hoge aantal schrijfuren per week ook verklaren door het feit dat ik goed ben in afspraken maken met de omgeving. Hoewel die ook een valkuil kunnen vormen. Dat overkwam me tijdens een sollicitatiegesprek ruim twee jaar geleden. Mijn schrijfcarrière liep lekker en zelfverzekerd kondigde ik aan dat ik in plaats van de gevraagde 32 uur, slechts 24 uur per week beschikbaar was. Zoals men wellicht wist was ik ook thrillerschrijver en had ik mijn schrijfuren hard nodig. Nadat mijn toekomstige leidinggevende zich ervan verzekerd had dat ik een snelle werker was, vond hij dat helemaal geen probleem. Het duurde even voordat ik het addertje onder het gras ontdekte dat ik zelf gecreëerd had. Ik werd voortaan geacht een baan van 32 uur in 24 uur per week uit te voeren. Slik.
Het kwam goed met die baan. Ik werk er nog steeds. Daarnaast combineer ik een heleboel dingen en doe ik intussen mijn best iedereen tevreden te houden. Zoals op moment van schrijven. Het is zondagmiddag. Ik zit met mijn laptop op de bank. Mijn partner kijkt naar sport op tv. Ik kijk met een half oog met hem mee en mompel soms iets semi-deskundigs (buiten spel, uit, mooie bal…) waardoor hij het gevoel heeft dat hij niet alleen is. De kinderen hebben afgesproken met vriendjes en rennen als wildemannen door het huis. Af en toe roep ik een vermaning en als het te gortig wordt, duw ik ze een bak popcorn in de handen en zet ze achter de computer. Over een uurtje komt een vriendin borrelen, daarna ga ik koken en vanavond laat ga ik – ik zweer het – mijn moeder bellen.
Dus wie is hier egoïstisch?
Anita, wat is de beste schrijftip die jij ooit gehad hebt?
De opvoeding van de kinderen én het gezinsleven hadden dus al duidelijk te lijden gehad onder mijn schrijverij. In de hoop op een opbeurender antwoord belde ik mijn tactvolste vriendin. Na een lange stilte antwoordde ze: ‘Als je af en toe een avondje vrijhoudt voor mij, vind ik het geen probleem dat je altijd alleen maar met schrijven bezig bent. ’ Okee… Ten einde raad belde ik mijn moeder. Die reageerde als volgt: ‘Met wie spreek ik? O ben jij het? Wat gek. We dachten hier namelijk al dat je dood was omdat het al zeker drie weken geleden is dat we iets van je gehoord hebben.’
Blijkbaar gaat dat egoïstische gedrag me best goed af. Maar daarnaast kan ik het relatief hoge aantal schrijfuren per week ook verklaren door het feit dat ik goed ben in afspraken maken met de omgeving. Hoewel die ook een valkuil kunnen vormen. Dat overkwam me tijdens een sollicitatiegesprek ruim twee jaar geleden. Mijn schrijfcarrière liep lekker en zelfverzekerd kondigde ik aan dat ik in plaats van de gevraagde 32 uur, slechts 24 uur per week beschikbaar was. Zoals men wellicht wist was ik ook thrillerschrijver en had ik mijn schrijfuren hard nodig. Nadat mijn toekomstige leidinggevende zich ervan verzekerd had dat ik een snelle werker was, vond hij dat helemaal geen probleem. Het duurde even voordat ik het addertje onder het gras ontdekte dat ik zelf gecreëerd had. Ik werd voortaan geacht een baan van 32 uur in 24 uur per week uit te voeren. Slik.
Het kwam goed met die baan. Ik werk er nog steeds. Daarnaast combineer ik een heleboel dingen en doe ik intussen mijn best iedereen tevreden te houden. Zoals op moment van schrijven. Het is zondagmiddag. Ik zit met mijn laptop op de bank. Mijn partner kijkt naar sport op tv. Ik kijk met een half oog met hem mee en mompel soms iets semi-deskundigs (buiten spel, uit, mooie bal…) waardoor hij het gevoel heeft dat hij niet alleen is. De kinderen hebben afgesproken met vriendjes en rennen als wildemannen door het huis. Af en toe roep ik een vermaning en als het te gortig wordt, duw ik ze een bak popcorn in de handen en zet ze achter de computer. Over een uurtje komt een vriendin borrelen, daarna ga ik koken en vanavond laat ga ik – ik zweer het – mijn moeder bellen.
Dus wie is hier egoïstisch?
Anita, wat is de beste schrijftip die jij ooit gehad hebt?
