Thrillerschrijvers bloggen: Huurmoordenaar (34)

Of ik ervaring heb met het ‘killen’ van ‘darlings’? Volop Anita en ik wil er graag een blog aan wijden, want het is een van de meest vervelende onderdelen van het schrijfproces. Een voorbeeld: ik heb de neiging om dingen van me af te schrijven. Als puber hield ik daarvoor een dagboek bij. Die dagboeken zijn in een moment van schaamte in vlammen opgegaan, maar ik betrap mezelf erop dat ik sindsdien de aandrang heb om mijn hoofdpersonages ‘out of the blue’ een gesprek te laten beginnen over het onderwerp waar ik op dat moment over nadenk. Dat kan gaan over politiek of de bio-industrie, maar ook over die typische collega, de populariteit van de kleur geel, de vieze Franse bloemkool bij de Jumbo of de dijen van de weervrouw. Natuurlijk blijken deze ‘therapeutische’ dialogen bij het herlezen geen enkele functie te hebben en kan ik niet anders dan op de deleteknop drukken. Dat is soms lastig, maar niet heel vervelend. Dat wordt het pas als iemand anders het voor je doet.

De aller-, aller-, allerliefste ‘darlings’ worden namelijk helemaal niet door mijzelf om het leven gebracht, maar door de externe redacteur die speciaal wordt ingehuurd om in de eindfase nog even zijn kritische blik over mijn manuscript (lees: liefdesbaby) te laten gaan. Een beetje fatsoenlijk mens zegt dan dat hij je baby mooi, lief en schattig vindt, maar nee hoor, daar wordt meneer niet voor betaald. Als een volleerde huurmoordenaar doet hij niets liever dan het ‘killen’ van mijn ‘darlings’. Genadeloos zet hij rode strepen door de geniale ingevingen waar ik maandenlang op heb zitten broeden. Ook verwijdert hij de prachtige metaforen die ik zo moeizaam heb geconstrueerd en schrapt hij overbodige bijvoeglijke naamwoorden die de zinnen juist zo lekker beeldend maken. Waarom? Omdat het geen functie heeft. Nee inderdaad! Maar het is potverdorie wel heel goed gevonden ja! Snap je dat niet? Dat mag heus wel in een thriller! Hoor je?

Maar hij hoort me niet, de lafaard zit ergens ver weg zodat ik niet met hem in discussie kan gaan. Ik weet niet eens hoe hij heet. Waarschijnlijk is dat een bewuste keuze van de uitgever want ik kan me voorstellen dat sommige schrijvers er aardig nijdig van kunnen worden. Ik bedoel, ik zou best wel eens bij hem op visite willen gaan om hem een koekje van eigen deeg te geven. Thrillerschrijvers zijn namelijk geen doetjes, dat weet hij ook wel . Dat ik uiteindelijk na een dag of twee, drie, meestal schoorvoetend tot inkeer kom en toch mijn akkoord geef aan veel van de voorgestelde wijzigingen doet niets af van mijn afkeer van zijn werkwijze. En ik vertik het om openlijk toe te geven dat deze huurmoordenaar mijn werk inderdaad beter maakt, want zo gaat dat nu eenmaal als iemand rücksichtslos je geliefden ombrengt. Dat doe je niet ongestraft.

Zo, die frustratie heb ik ook weer lekker van me afgeschreven ;-) . Nu tijd voor wat vrolijkers. Volgende week komt namelijk thrillerschrijver Simone Kortsmit gastbloggen. Ze vormt een schrijversduo met Emile Lotz. Mijn vraag voor haar: Hoe werken jullie samen? Bedenken jullie vooraf hoe het af gaat lopen of komen jullie al schrijvende tot een plot?