Thrillerschrijvers bloggen: Iets zinvols (56)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Wat ik zou doen als ik geen schrijver geworden was? Iets zinvols misschien? Iets waarmee ik meer voor anderen kan beteken dan die paar uur ontspanning als ze mijn boek lezen. Maar ja, die bètavakken, daar begrijp ik helemaal niets van. Misschien kan ik eenzame bejaarden gezelschap gaan houden of helpen in het dierenasiel, maar daarvan kan ik mijn kinderen niet te eten geven.

Waar droomde ik vroeger ook alweer van? O ja, ik wilde olympisch kampioen worden, daarna actrice en tot ver in mijn volwassen leven droomde ik ervan door te breken met mijn band. Grandioos mislukt. In de echte wereld liet ik me na een aantal jaren administratief werk omscholen tot journalist en belandde uiteindelijk in de onderwijscommunicatie.

Niks mis met de onderwijssector. Het is zelfs heel zinvol werk. Maar toch wil ik soms meer. Zoals samen met een paar andere midlifecrisis gevallen naar Afrika trekken en daar de arbeidsmarkt verzieken door gratis schooltjes te gaan bouwen voor aidswezen. Hmm. Wat kun je nog meer voor zinvols doen? Helpen op school en bij de sportclub. Prima, maar met mate, want er moet ook brood op de plank komen.

Ik kan ook werk gaan zoeken waarbij ik helemaal niet hoef na te denken. Niet zinvol, wel relaxed, maar waarschijnlijk word ik na een paar dagen al stapelgek. Of ik word zzp’er en trek me de haren uit het hoofd omdat ik zo eenzaam ben. Of politieagent, maar dat hoogstens een paar maanden want ik denk niet dat ik het over mijn hart kan verkrijgen om bekeuringen uit te schrijven voor die drie kilometer te hard op rustige wegen (grom).

Ik kan razendsnel typen, bovenmatig fantaseren, ben best aardig, heb een sterke drang naar rechtvaardigheid en laat me niet zomaar omver blazen. Is daar een leuke zinvolle baan voor te vinden?

Gelukkig hoef ik op dit moment helemaal geen ander beroep te kiezen. Er is toch niets fijners dan na een lange vermoeiende dag op de bank te kruipen met een spannend boek? Iemand moet dat boek toch schrijven? Doe ik wel. Dat is eigenlijk best zinvol. Toch?

Anita, ander onderwerp. Hoe brei jij een einde aan een boek?