Column /
Thrillerschrijvers bloggen: In de schijnwerpers (80)
Ingrid: Het is toch veel leuker om met zijn allen een borrel te gaan drinken?
In een duister verleden speelde ik basgitaar in verschillende bandjes. We traden regelmatig op. Heel leuk want ik hou heus wel van een beetje aandacht. Bovendien heb je als bassist een ideale rol op het podium: je mag vooraan staan, maar niemand verwacht dat je iets zegt en in geval van nood kun je wegduiken achter de zanger. Lang was ik gelukkig met mijn dienende rol, maar op een dag legde ik de basgitaar op zolder en ging schrijven. Dat liep op rolletjes totdat de uitgever de boekpresentatie ter sprake bracht. Ik besefte dat dat eigenlijk zoiets was als een optreden met het verschil dat ik nu de leadzanger was. Moederziel alleen. Dat was wel even schrikken.
Alles valt te leren. Ook in je eentje in de schijnwerpers staan. De zenuwen werden minder en eigenlijk is het best leuk. Toch vind ik het nog steeds fijner om het podium met anderen te delen. Mijn derde thriller Sluipweg biedt me daarvoor de ideale mogelijkheid. In het verhaal komen namelijk nogal wat songs uit de jaren tachtig en negentig voor. Daarom vroeg ik enkele muzikale vrienden deze nummers te coveren. Het gevolg: een muzikale sneak preview in mijn woonplaats op de vooravond van het verschijnen van Sluipweg. Het voorlezen wordt afgewisseld met livemuziek, een combinatie waarbij ik me als een vis in het water voel.
Dit jaar heb ik de luxe van twee boekpresentaties. De officiële presentatie van Sluipweg vindt plaats op het Nederlands Thrillerfestival (Stadstheater Zoetermeer, 27-10, 12.30 uur). Ook dan hoef ik niet alleen het podium op, maar komt mijn sister in crime Anita Terpstra me interviewen. Ik weet nu al dat dat reuzeleuk wordt, hoewel we natuurlijk wel moeten opletten dat we op het podium niet verzanden in geroddel over schrijvers, uitgevers en journalisten. (Nee doen we privé ook nooit! Echt niet!) Daarna mogen de aanwezigen ons alles vragen en is het tijd voor de signeersessies. Zo’n signeersessie is trouwens best raar. ensen staan in een rij, je maakt een kort praatje met ze, krabbelt wat in hun boek en daar gaan ze alweer. Het is toch veel leuker om met zijn allen een borrel te gaan drinken?
Al met al heb ik er ontzettend veel zin in. Niet alleen vanwege het goede gezelschap op het podium maar ook omdat deze boekpresentatie het einde is van een lang proces in een voor mij hectische periode vol ups en downs. Ik ben trots op Sluipweg. De boekpresentatie is ook het startschot voor een nieuwe fase: het boek gaat de wereld in en iedereen mag er een mening over hebben. Dat is geweldig en doodeng tegelijkertijd. Daar ga ik maar niet te lang over nadenken. Op naar nummer vier!
Anita, je werkt nu aan je vierde thriller. Zou je ooit een roman willen schrijven?
