Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Lekker origineel
Niks gaat me te ver op schrijfgebied, Ingrid. Het doel heiligt de middelen. Nou ja, oké, ik houd niet van shockeren om het shockeren (geweld beschrijven terwijl dat het verhaal geen recht doet. Dus geweld als stijlmiddel gebruiken. Karin Slaughter bijvoorbeeld wordt soms verweten dat ze geweld zou verheerlijken in haar boeken, terwijl ze aangeeft dat ze geweld, met name tegen vrouwen, aan de kaak wil stellen).
En ik houd ook niet zo van kopieën. En daarmee bedoel ik het schrijven van een boek met een onderwerp dat het goed doet in de bestsellerlijst, denk aan de Vijftig tintenkopieën. Aan de andere kant: waar maak ik me druk om? Op allerlei andere gebieden – mode, design, film en muziek – gebeurt dat laatste ook aan de lopende band. Denk aan de boybands (wat was ook alweer de allereerste boyband ever?) of de vele meubels van sloophout (Piet Hein Eek begon ermee).
Toch waarderen we originaliteit. Dat achten we hoger, beter, mooier. Maar originaliteit is weinig creatieve geesten gegeven. Ik houd van schrijfsters als J.K.Rowling. Zij had heel gemakkelijk nog een serie à la Harry Potter kunnen bedenken, maar in plaats daarvan stortte ze zich op het schrijven van thrillers.
Maar wat is originaliteit? Wanneer is originaliteit geslaagd? Hoe vind je jezelf steeds opnieuw uit? En, hoe moeilijk is dat? Er is ooit een onderzoek geweest, ik ben de naam van de onderzoeker en het onderzoek even kwijt, dat als conclusie had dat het latere werk van kunstenaars altijd een soort variant is van het allereerste, grote werk waarmee ze doorbraken bij het grote publiek. Shocking.
Of niet? De vraag is of het erg is. Is een kunstenaar niet anders dan een, tussen haakjes, gewone arbeider die tenslotte ook ieder dag (bijna) hetzelfde doet? Waarom veranderen de eisen die je jezelf en het publiek aan je stelt zodra er creativiteit mee gemoeid is?
Ik heb er geen antwoord op.
Ingrid, jij bent druk met je vierde boek. Privé klagen we af en toe over tijdgebrek en dat maakte dat ik me afvroeg: hoe egoïstisch mag je zijn als schrijver?
Anita Terpstra
En ik houd ook niet zo van kopieën. En daarmee bedoel ik het schrijven van een boek met een onderwerp dat het goed doet in de bestsellerlijst, denk aan de Vijftig tintenkopieën. Aan de andere kant: waar maak ik me druk om? Op allerlei andere gebieden – mode, design, film en muziek – gebeurt dat laatste ook aan de lopende band. Denk aan de boybands (wat was ook alweer de allereerste boyband ever?) of de vele meubels van sloophout (Piet Hein Eek begon ermee).
Toch waarderen we originaliteit. Dat achten we hoger, beter, mooier. Maar originaliteit is weinig creatieve geesten gegeven. Ik houd van schrijfsters als J.K.Rowling. Zij had heel gemakkelijk nog een serie à la Harry Potter kunnen bedenken, maar in plaats daarvan stortte ze zich op het schrijven van thrillers.
Maar wat is originaliteit? Wanneer is originaliteit geslaagd? Hoe vind je jezelf steeds opnieuw uit? En, hoe moeilijk is dat? Er is ooit een onderzoek geweest, ik ben de naam van de onderzoeker en het onderzoek even kwijt, dat als conclusie had dat het latere werk van kunstenaars altijd een soort variant is van het allereerste, grote werk waarmee ze doorbraken bij het grote publiek. Shocking.
Of niet? De vraag is of het erg is. Is een kunstenaar niet anders dan een, tussen haakjes, gewone arbeider die tenslotte ook ieder dag (bijna) hetzelfde doet? Waarom veranderen de eisen die je jezelf en het publiek aan je stelt zodra er creativiteit mee gemoeid is?
Ik heb er geen antwoord op.
Ingrid, jij bent druk met je vierde boek. Privé klagen we af en toe over tijdgebrek en dat maakte dat ik me afvroeg: hoe egoïstisch mag je zijn als schrijver?
Anita Terpstra
