Thrillerschrijvers bloggen: Losers (46)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Hoe is het voor vrouwen om over mannen en voor mannen te schrijven? Dat vroeg thrillerschrijver Alex van Galen me in zijn gastblog. Mmm. Wat is het verschil tussen mannen en vrouwen? Ik begin maar even met de clichés: ze zijn sterker, prestatiegerichter, competitiever en ongevoeliger dan vrouwen en zodra je er meer dan twee bij elkaar zet veranderen ze onvermijdelijk in Neanderthalers. En o ja, ze denken altijd aan seks. Met een cliché-man kom je in een roman best een eindje, maar erg interessant is dat niet. Nee, je moet je man iets extra’s meegeven: een tegenstrijdig karaktertrekje, een beschadiging, een zenuwtrekje, een zwakte… iets dat hem uit het clichématige trekt en een echte man van hem maakt.

Ongrijpbaar
Althans dat denk ik, want ik moet bekennen dat ik eigenlijk niet zoveel verstand heb van mannen. Toen de arts me vertelde ik een zoon zou gaan baren, schoot ik acuut in de stress. Een jongen! Help! Hoe moet dat? Ik kom zelf namelijk uit een echt meisjesgezin en pas rond de pubertijd kwamen de jongens bij mij in zicht. Ik begreep geen barst van die horken waaraan je pas merkte dat ze je leuk vonden als het alweer voorbij was. En hoewel ik intussen twee zonen heb en in een echt mannengezin leef (zelfs onze dwergpapegaai is er eentje) is er toch iets van die ongrijpbaarheid gebleven. Waarschijnlijk is dat de reden waarom ik het zo leuk vind om in hun hoofden te kruipen, want dan kan ik ze besturen, verklaren wat ik niet begrijp en er mijn eigen (vrouwelijke) draai en interpretatie aan geven. Heerlijk!

Tragische man
Het valt me wel op dat ik een duidelijke voorkeur heb voor losers in mijn boeken. Ik ben gek op egoïstische, ijdele of arrogante types die parmantig staan te wankelen aan de rand van de afgrond. Ewoud, mijn mannelijke hoofdpersoon uit Botsing liegt, bedriegt, stinkt, zuipt en rookt als een ketter. Hij behandelt vrouwen als stront. Kortom: Ewoud is een waardeloze kerel waarvan je als lezer al meteen weet dat het slecht met hem afloopt. Maar dat zou te gemakkelijk zijn en daarom gaf ik hem een zwak mee dat hem sympathieker maakt. Het overstijgt zijn nare eigenschappen nooit, maar zorgt er wel voor dat je toch even moet slikken als hij inderdaad op een nare manier aan zijn einde komt. Eigenlijk ben je een heel klein beetje van die tragische man gaan houden. Ik in elk geval wel.

Eigen graf graven
Dus Alex, ik vind het geweldig om over mannen te schrijven. Je vroeg ook hoe het is om voor mannen te schrijven, maar eigenlijk denk ik daar tijdens het schrijven niet over na. Maar als een man me vraagt welk boek hij van mij moet lezen adviseer ik hem Botsing. Ik denk dat mijn volgende boek Sluipweg dat in januari uitkomt ook voor mannen prima te lezen is, maar dan moeten ze zich niet storen aan het feit dat ook daar weer enkele soortgenoten hun eigen graf graven en dramatisch ten onder gaan. Voor de volledigheid wil ik nog wel even toevoegen dat ook de vrouwen niet gespaard worden in mijn boeken. Hé, ik ben tenslotte een thrillerschrijver.

Anita, heb je een fijne vakantie gehad? Heb je jezelf een beetje los kunnen maken van je boek of bleef het door je hoofd spoken?