Thrillerschrijvers bloggen: Man/Vrouw (72)

Toen het me niet lukte om à la Theo Maassen de Gouden Strop sculptuur aan collega-auteur Michael Berg te ontfutselen, besloot ik tot een andere aanpak om een thrillerprijs te bemachtigen. Maar na een avondje googelen over de kosten van geslachtsverandering, ging ik over tot een iets minder drastische ingreep: het pseudoniem Ingmar O. Ik zag zijn toekomst meteen helder voor me.

Ingmar O. is een introverte ex-Interpol-agent die na zich na een hectische carrière in het buitenland, heeft teruggetrokken op een terp in het Groningse platteland. Overdag timmert hij zijn eigen meubilair en filosofeert over goed en kwaad. ‘s Avonds is hij een fijngevoelige schrijver met een inktzwart randje. Zijn proloogloze succesthrillers kaarten grote maatschappelijke thema’s aan zoals cybercrime, spionage, discriminatie, de economische crisis en de vluchtelingenproblematiek. Maar ook ‘lichtere’ onderwerpen zoals (kinder)ontvoering, jeugdtrauma’s, seksueel misbruik of mishandeling gaat Ingmar niet uit de weg. Wat bij vrouwelijke auteurs leidt tot het stempel chicklit of navelstaarderig geneuzel, resulteert bij Ingmar in complimenten over zijn rauwe en realistische schrijfstijl en de existentiële noodzaak die aan zijn schrijfsels ten grondslag ligt. ‘Met zijn boeken durf ik me tenminste wel op het terras te vertonen’, verzuchten anonieme juryleden in de wandelgangen en lezers van alle leeftijden geven besmuikt toe te genieten van zijn functionele steamy scenes.

Wat denken jullie? Ga ik daarmee scoren bij de Gouden Strop of Diamanten Kogel 2014 of kan ik beter nog een poging doen onder mijn eigen naam en geslacht? Dat laatste is een beetje naïef als je naar de feiten kijkt. Als vrouw heb je statistisch gezien namelijk amper kans op een juryprijs in het Nederlandse taalgebied. Van de 25 maal dat de Gouden Strop prijs uitgereikt werd, ging hij slechts twee maal naar een vrouw. Dit jaar stond er op de longlist met dertien auteurs maar één vrouw. Ook de Vlaamse juryprijs de Diamanten Kogel ging maar twee keer (van de elf) naar een vrouw.

Ik zou willen dat ik wist waarom dat zo is. Ik geloof er namelijk geen barst van dat mannen standaard betere thrillers schrijven dan vrouwen. Misschien houden juryleden niet van de soms wat ‘zachtere’ onderwerpkeuze van vrouwen, maar ook dat is geen wet van Meden en Perzen. Er zijn te veel uitzonderingen van mannelijk schrijvende vrouwen en andersom.

Nu terug naar de vraag van Michael Berg. Hij vroeg me in zijn gastblog of ik bij het schrijven rekening houd met prijswinnende boeken. Nee, dat doe ik niet. Het gaat er volgens mij om authentiek, origineel en steengoed te zijn. Geen gemakkelijke opdracht. Niet voor vrouwen, maar ook niet voor mannen. Het is in veel gevallen een proces van de lange adem. Volhouden ondanks tegenslag. Doorgaan en steeds een beetje beter worden. Een proces dat veel schrijfsters de afgelopen jaren doorlopen hebben. Het is tijd dat ook zij gaan oogsten. Gelukkig doet een aantal van hen dat al wel bij de publieksprijzen. Want wie bepaalt wat kwaliteit is? Enkele juryleden of een de enthousiaste lezers?

Anita, een nieuwe vraag voor jou: waarom gebruik je je eigen naam in plaats van een pseudoniem?