Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Moet ik de politie bellen? (39)
Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.
Anita: Ik zie overal list en bedrog.
Tijdens de Maand van het Spannende Boek bloggen Ingrid en Anita speciaal voor www.estamagazine.nl. De blog ‘Moet ik de politie bellen?’ is de eerste blog.
Ik kijk uit het raam en plotseling valt me op dat de gordijnen bij de overburen nog steeds dicht zijn. Dan realiseer ik me dat ik het stel van middelbare leeftijd al een paar dagen niet heb gezien. Ze hebben niets gezegd over een vakantie. En de auto staat zoals altijd op dezelfde plek. Mijn fantasie slaat op hol. Zou hij haar hebben vermoord en daarna de hand aan zichzelf hebben geslagen? Misschien moet ik de politie bellen?
Gevangenis
Ik waag het niet om aan mijn partner te vragen of hij een van de twee onlangs nog heeft gezien. Ik wil de blik in zijn ogen niet zien, die blik die zegt: heb je háár weer. Nog maar een paar weken terug was hij het slachtoffer van mijn hersenspinsels. Ik was in de keuken een ui aan het snijden en vroeg hem wat er zou gebeuren als ik hem neer zou steken. Na een korte aarzeling antwoordde hij: ‘Dan ga je de gevangenis in.’
Het mag duidelijk zijn: mijn morbide fantasie is wat mij een echte thrillerschrijfster maakt, Ingrid. Die morbide fantasie wordt gevoed met alles wat ik om me heen zie en hoor. Ik zie overal list en bedrog. Vrienden, familie en zelfs vreemden zijn niet veilig. Een man in de rij bij de supermarkt loopt de kans om mijn nieuwe hoofdpersonage te worden, of mijn nieuwste slachtoffer. Eigenschappen worden uitvergroot, elk gesprek wordt afgeluisterd, elke opmerking wordt opgeslagen en kan later, aangepast en vervormd, in mijn boek terechtkomen waarbij ik alleen maar kan hopen dat niemand zich erin herkent.
Schijterd
In het verleden heb ik talloze keren op een idee voor een roman gebroed, maar iedere keer kwam vroeg of laat toch die ene vraag opborrelen: wat als er iemand wordt vermoord? Ik heb me erbij neergelegd: ik ben een thrillerschrijver. En dat terwijl ik in het dagelijks leven een enorme schijterd ben. Vannacht bijvoorbeeld kwam ik tot de ontdekking dat het wc-papier in de badkamer op was en ik naar beneden moest om een nieuwe rol te halen. Maar het licht in de hal is al maanden kapot, dus ik durfde niet. Dat heb ik te danken aan ‘The Sixth Sense’, en die film is van 1999, mind you.
We schrijven in onze boeken over de gruwelijkste dingen, maar ben jij eigenlijk een bangerd, Ingrid?
Anita Terpstra
P.S. O ja, de buren? Enigszins beschaamd zag ik ze een uur of wat later rondscharrelen. Oeps!
