Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Olé (51)
Anita: Als schrijver leg je de lat bij ieder boek hoger.
Who the hell am I? Sìnds kort heb ik de grote eer om voor een krant boeken te recenseren en als ik een recensieboek lees waar ik zowat van ga kwijlen, overvalt me die gedachte regelmatig. Maar het werkt ook de andere kant op: bij een boek dat ik als matig beoordeel, vind ik het lastig om dat op te schrijven. Want who the hell am I om daar iets over te zeggen? Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om een boek te schrijven. En nog een boek, en nog één…
Als schrijver leg je de lat bij ieder boek hoger. Je tweede moet beter zijn dan je eerste, etcetera (gelukkig werkt dat met kinderen niet zo). Maar wie bepaalt of dat is gelukt? De uitgeverij, je lezers, de recensenten of jijzelf? Kun je het aflezen aan het aantal verkochte exemplaren?
Elizabeth Gilbert, die de megabeststeller ETEN, BIDDEN, BEMINNEN schreef, stipte deze heikele kwestie aan in een lezing die ze hield voor TEDTalk. Regelmatig krijgt zij de vraag hoe zij denkt haar megasucces te kunnen evenaren. Het prachtige, inspirerende antwoord vind je hier terug.
Maar ik dwaal af, geloof ik. Je vroeg me of ik me laat intimideren door het werk van schrijvers die ik bewonder en hoe ik daarmee omga, Ingrid. Ik bewonder me een slag in de rondte natuurlijk en af en toe steekt jaloezie de kop op, maar tijdens het schrijven van mijn eigen boeken bestaat de rest van de wereld gewoon niet. Dus ook niet al die andere schrijvers en hun prachtige boeken. Dan zou ik net zo goed op kunnen houden. En dat is ondenkbaar! Want schrijven is zeg maar echt mijn ding, om de titel van een weergaloos goed boek te parafraseren.
Ingrid, we hadden het er al eens over al die ballen die we in de lucht moeten houden. Hoe belangrijk is rust voor jou tijdens het schrijven?
