Thrillerschrijvers bloggen: Ongeduld (78)

Welke fase van het schrijven het leukst is, vroeg Anita mij. De leukste fase sluit bij mij naadloos aan op de minst leuke fase. Ik word altijd een beetje ongeduldig tijdens de laatste correctierondes kort voordat het boek naar de drukker kan. Op dat moment heb ik mijn verhaal officieel uit handen gegeven en gaat de bureauredactie van de uitgeverij er nog mee aan de slag. Er komen correcties en suggesties waarop ik al dan niet instemmend mag reageren. Een rotklus, want het dwingt me om met een frisse blik naar mijn eigen teksten te kijken en daar heb ik op dat moment eigenlijk helemaal geen puf meer voor. Dat komt omdat ik het verhaal in de afgelopen maanden misschien al wel duizend keer gelezen heb. Maar het moet, en het moet grondig gebeuren, want er is niets erger dan een grote fout in je boek.

Als ik die fase overleefd heb en tijdens de boekpresentatie eindelijk met het gedrukte boek in mijn handen sta, voel ik, naast trots, vooral opluchting omdat het er eindelijk op zit. Maar onmiddellijk daarna komen de zenuwen, want vanaf dat moment zijn de lezers aan de beurt om te oordelen. Ik hoop maar dat ik geen steken heb laten vallen in die uiterst belangrijke laatste correctierondes waarin ik ongeduldig mopperend de proefopmaak zat door te bladeren en intussen wegdroomde bij het idee van een nieuw boek.

Want dat vind ik de allerleukste fase van het schrijfproces: het bedenken van een nieuw verhaal en het schrijven van de allereerste versie. Niets is fijner dan onbeschreven papier waarop alles nog mogelijk is: een fris idee met boeiende verhaallijnen, gloednieuwe personages en verrassende plotwendingen. Ik geniet ervan om in een schrijfflow te zitten en de woordenteller te zien oplopen.

Dan breekt de dag aan om afscheid te nemen van de eerste versie en de uitgever mee te laten lezen. Onvermijdelijk begint dan het ritueel van verbeteren, schaven, schrappen en herschrijven. Misschien kan ik het de volgende keer met iets minder versies af, misschien ook niet. Maar hoewel het schrijven, net als andere banen, leuke en minder leuke kanten kent, is het geweldig om dit je vak te mogen noemen. Dus als iemand ergens op een rommelmarkt zo’n spreukentegeltje tegenkomt met iets in de trant van ‘Tel je zegeningen’ erop, mag je dat bij mij in de brievenbus gooien. Dan hang ik het boven mijn bureau, zodat ik er af en toe naar kan kijken en vervolgens met een geduldige glimlach op mijn lippen de zoveelste correctieronde in kan gaan.

Een nieuwe vraag aan Anita. Veel schrijvers leggen bij elk boek de lat hoger. Hoe ga jij om met verwachtingen?