Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Overal (75)
Anita: Niet alleen vreemde mensen, ook vreemde plekken zijn niet veilig.
In de trein, in de supermarkt, op vakantie en in de auto: ik doe het overal. Verhalen verzinnen over vreemde mensen. Niemand is veilig. Ze moesten eens weten met welke karaktertrekken, neuroses en onhebbelijkheden ik ze opzadel.
In de trein groeit de opmerking ‘Daar zouden we het niet meer over hebben’ van een kleindochter in de puberleeftijd tegen haar oma de verdere reis in mijn hoofd uit tot een potentieel plot. Als ik op vakantie een stel zie waarvan de vrouw veel ouder lijkt dan de man verzin ik onmiddellijk dat ze moeder en zoon zijn en niet veel goeds in de zin hebben. Als ik een bejaarde vrouw keer op keer haar man hoor commanderen, stel ik me voor hoe hij haar op een dag neersteekt terwijl ze aan de aardappelen met bloemkool zitten. En als ik op de snelweg een vermoeid uitziende vrouw in een aftands busje zie rijden met twee kinderen fantaseer ik dat ze op de vlucht is geslagen.
En niet alleen vreemde mensen, ook vreemde plekken zijn niet veilig. Als mijn kind me wijst op een gat in de grond met een deksel erop schiet het onmiddellijk door mijn hoofd dat het een perfecte plek zou zijn om iemand op te sluiten. Als ik hoor over een verlaten melkfabriek, sla ik dat op in mijn hoofd als potentiële locatie voor een verhaal.
Af en toe voer ik de beroepsdeformatie iets te ver door. Als ik met een vriendin op een terras zit kan ik ineens bedenken dat ze tegen me liegt. En laatst vroeg ik mijn partner of hij alsjeblieft even in de kofferbak van de auto wilde gaan liggen. Gewoon, om te kijken of het past, zo'n lichaam.
In werkelijkheid is die vrouw in het busje natuurlijk een overwerkte vrouw, net aan de kant gezet door ‘r vent en heeft ze besloten met de kids op vakantie te gaan, maar is ze nog meer gestresst dan eerst. En dat oudere stel blijft gewoon lang en ongelukkig bij elkaar. Maar ja, dat is allemaal zo alledaags! Zoals Milou in haar gastblog al schreef: het gefantaseer is een soort dagdromen en maakt de werkelijkheid net iets minder alledaags. Draaglijk.
Wat ik graag zou willen weten: hebben alleen schrijvers die (on)hebbelijkheid of doet iedereen dat? En ik bedenk me nog iets: welk verhaal zouden mensen verzinnen als ze mij zien in de auto, in de trein of in de supermarkt?
Ingrid, het is volop vakantietijd. Heb je als schrijver ook vakantie, of niet?
Anita Terpstra
