Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Prullenbak (85)
Anita: Waarom wilde ik dit ook alweer, waarom doe ik mezelf dit aan, ik kap ermee, dit gaat nooit lukken...
Terwijl jij, Ingrid en jullie, hardwerkende lezers van dit blog, genieten van een overdadige kerstdis met eendenborst gemarineerd in rode wijn, truffelrisotto met champignons en witte chocolademoussetaart, de schaatsen onderbinden om een rondje op kunstijs te draaien, cadeautjes uitpakken bij de kerstboom en voor de duizendste keer The Sound of Music meeblèren, sluit ik mezelf op. 1 januari is namelijk de deadline van de tweede versie van mijn vierde boek.
Máánden geleden kreeg ik versie 1 terug, voorzien van nuttig commentaar. Optimistisch als ik ben, meende ik werkelijk deze tweede versie ruim voor het nieuwe jaar (deadline) af te hebben. Maar ik vergat dat ik een syndroom heb dat heet: “gooi bij het herschrijven het manuscript volledig over de kop”. Een heel ernstig syndroom dat ook nog eens ongeneeslijk is, geloof ik.
Ik zal jullie wat verklappen over herschrijven, lieve mensen. Herschrijven is de hel. Bij de eerste versie van het boek ram je alles wat je in je hoofd hebt op papier. Inspiratie, kom maar op met die flow, go! Herschrijven is andere koek, gortdroge koek welteverstaan. Bij herschrijven moet je gaan nadenken waarom je wat waar hebt gedaan en of dat nou wel zo logisch is. Geloofwaardigheid, daar draait het om. En ineens weet je niet meer of je plot, je personages, je dialogen en je beschrijvingen wel geloofwaardig genoeg zijn.
Herschrijven gaat gepaard met opwekkende gedachten als: waarom wilde ik dit ook alweer, waarom doe ik mezelf dit aan, ik kap ermee, dit gaat nooit lukken, wat een stom plot, wat een domme personages, die dialogen rammelen, zal ik het manuscript in de prullenbak gooien? Je herkent de herschrijver aan de mondhoeken die naar beneden trekken, de denkrimpels, de wanhopige blik en de vettige haren. Wat te doen als je zo’n herschrijver op straat tegenkomt? Het verstandigst zou zijn om er met een grote boog omheen te lopen. De herschrijver een hart onder de riem steken houdt een zeker risico in.
Vraag je uitgever dan om uitstel, hoor ik jullie denken. Een maandje eerder of later maakt toch niet uit? In principe hebben jullie gelijk. Maar niet als je al hebt geroepen dat je het voor 1 januari allang af zult hebben! Makkie! Eerst nadenken, dan pas roepen. Mijn straf, doorschrijven tijdens de feestdagen, vind ik niet meer dan gepast.
Ingrid, het nieuwe jaar komt eraan. Wat is jouw schrijfvoornemen?
