Thrillerschrijvers bloggen: Rust (52)

Een tijdje geleden las ik dat Peter Buwalda zes jaar over zijn debuutroman Bonita Avenue heeft gedaan. Gedurende die periode gaf hij zijn hoofdstukken cijfers. Pas op het moment waarop hij alle hoofdstukken met een negen of tien beoordeelde, vond hij zijn boek rijp voor publicatie. Ik herhaal het maar even: dat duurde dus ZES JAAR. Die aanpak had resultaat. Het boek is een bestseller en Buwalda is een BN’er geworden.

Volgens mij hebben BN’ers het best zwaar. Ik stel me zo voor dat ze een dagtaak hebben aan het geven van interviews en het opdraven bij allerlei evenementen. Waarschijnlijk worden ze ook op straat regelmatig aangesproken. Als fan baart mij dat een beetje zorgen, want hoe moet de perfectionist Buwalda ooit nog toekomen aan zijn tweede roman? Tijd en rust zijn volgens mij namelijk uiterst belangrijk voor het werken aan een boek.

Ik word op straat alleen herkend door de buurvrouw (als ze d’r contactlenzen in heeft) en voor promotiebezigheden hoef ik niet vaker dan een paar keer per kwartaal uit te rukken. Waar Buwalda fulltime schrijft, ben ik een parttimer. Maar ook ik doe veel ernaast en een aantal van die dingen veroorzaakt soms stress.

Het geheel van mijn bezigheden lijkt op een wankel legobouwwerk. Dat functioneert prima zolang alle steentjes op hun plek blijven zitten. Bij één missende steen begint het al te wiebelen en bij drie ontbrekende stenen dondert het in elkaar. Het komt er eigenlijk op neer dat niemand ziek mag worden, iedereen lief tegen me moet zijn en dat mijn baan, familie en vrienden geen extra stress mogen veroorzaken. Pas dan heb ik de tijd en ruimte om in alle rust te schrijven. Je zult begrijpen hoe zeldzaam langere werkperiodes voor mij zijn.

Nog niet zo lang geleden was het even goed mis. Als ik ging zitten om te schrijven, schoten er duizend gedachten door mijn hoofd maar hoogstens vijf procent daarvan ging over het boek waaraan ik werkte (Sluipweg). ’s Nachts lag ik te woelen en dat kwam helaas niet door het angstaanjagende verhaal dat ik aan het construeren was. Ik wist dat het tijdelijk was en dat het heus wel weer goed zou komen, maar de schrijver in me raakte er gefrustreerd van. Het resultaat was niet wat ik ervan gehoopt had.

Toen dacht ik aan het moment waarop ik moeder werd. Ook toen voelde mijn leven als een oncontroleerbare chaos. Uiteindelijk vond ik rust in een ouderwetse opvoedregel: rust, reinheid en regelmaat. Dat werkte. Die regel moet ook toepasbaar zijn op een in stress verkerende thrillerschrijver bedacht ik.

Ik begon met het opnieuw instellen van vaste schrijfmomenten (regelmaat) en hield me daar zo goed mogelijk aan. De rust vond ik in het uitschakelen van al het omgevingsgeluid (internet, radio en de kinderen. Schrik niet, ze leven nog). De reinheid vergat ik voor het gemak even. Het resultaat van deze ingrepen: Sluipweg gaat weer de goede kant op, maar de geplande verschijningsdatum is intussen wel een paar maanden opgeschoven. Jammer, maar dat geeft me wel weer wat extra rust en daar wordt het boek vast beter van.

Anita, jij legt nu de laatste hand aan je derde boek. Kun je alvast iets vertellen over je hoofdpersonage?