Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Slush pile (33)
Anita: Ze willen mijn boek uitgeven!
Klopt Ingrid, ik heb ondersteuning gehad van een literair agent. Ik weet niet meer hoe ik op de hoogte raakte van het bestaan van Paul Sebes, waarschijnlijk heb ik het ergens gelezen. Wat ik nog wel weet, was dat ik naar mogelijkheden zocht om uit het ‘schrijfdal’ te klauteren waar ik me naar mijn idee in bevond. Ik schreef inmiddels een aantal jaren, had een probeersel naar een manuscriptbeoordelingsbureau gestuurd en deed mee aan schrijfwedstrijden. Ik had een manuscript af, maar aarzelde om dat naar uitgeverijen te sturen zoals ik eerder met een ander manuscript had gedaan, omdat ik vond dat het niet goed genoeg was. Ik wilde direct contact met iemand die verstand van zaken had om te kunnen sparren.
Toen ik las over de schrijfcursus die Sebes gaf, besloot ik om die te volgen. Het was een tweedaagse cursus in Amsterdam, samen met anderen. In de cursus werden enkele pagina’s van de door de cursisten geschreven hoofdstukken tot op het bot besproken. Na het afronden van de cursus zei Paul dat hij graag meer van me wilde lezen en ik maakte een sprongetje van geluk.
Paul las de eerste versie van NACHTVLUCHT (dat toen nog anders heette en nee, ik schaam me te erg om die titel uit de doeken te doen) en ik kreeg feedback. Met die feedback ging ik aan de slag. Het komt erop neer dat ik zo ongeveer álles heb veranderd. Na een jaar vond Paul het goed genoeg om aan uitgeverijen te sturen.
Je hebt vast wel eens gehoord van de ‘slush pile’, Ingrid. Voor diegenen die het niet kennen: dat is de ongevraagd aangeboden manuscripten. De hardwerkende redacteuren van de uitgeverijen hebben niet veel tijd om daar naar te kijken, dus de stapel wordt steeds groter. Vandaar dat het zolang duurt voordat je iets hoort, oké, laten we realistisch zijn: een afwijzing krijgt. Slechts één procent van die slush pile maakt kans om uitgegeven te worden.
Een literair agent kan die ‘slush pile’ omzeilen vanwege de contacten die hij heeft in uitgeverijland. Dus geen maandenlang op je nagels bijten, maar hooguit enkele dagen. Er zijn tegenwoordig ook tig andere manieren om de aandacht van een uitgeverij te vangen, zoals jij vorige week schreef Ingrid. En direct contact met een redacteur helpt ook, via Twitter of Facebook kom je ze al snel op het spoor. Tot mijn immense vreugde werd ik uitgenodigd voor een gesprek bij uitgeverij Cargo. Ik kan me werkelijk niets van het gesprek herinneren, alleen dat ik dacht: ze willen mijn boek uitgeven, ze willen mijn boek uitgeven, ze willen mijn boek uitgeven!
Vervolgens herschreef ik Nachtvlucht nog een aantal keren, onder begeleiding van een redacteur bij Cargo. En in dat proces sneuvelden er weer flink wat darlings. Leuk is dat niet, maar wel beter voor het boek. Veel beter. Ingrid, heb je ervaring met het killen van je darlings? Heb je voorbeelden?
