Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Titel (59)
Anita: De man bleek te zijn overleden.
Op de School voor Journalistiek was ik het slechtst in het bedenken van pakkende koppen boven stukjes (oké, ik vond de privéproblemen van mijn studiegenoten ook interessanter dan het nieuws, maar dat terzijde). Tijdens mijn stage bij een krant werden er dikke, rode strepen door mijn koppen getrokken en verscheen er altijd eentje waarvan ik dacht: shit, die is goed, waarom had ik die niet zelf kunnen bedenken? Later, tijdens het schrijven van mijn eerste probeersels leek het me handig om ze titels te geven, maar veel verder dan het fantasierijke Een, Twee en Drie etc. kwam ik niet.
En toen brak het moment aan dat mijn debuut zou worden uitgegeven. Mijn titel was het mikpunt van spot (geheel terecht) en talloze andere passeerden de revue. Of ze bestonden al, of ze dekten de lading niet. Ik begon al te vrezen dat mijn boek zonder titel zou verschijnen. Uiteindelijk werd gekozen voor Nachtvlucht, mijn eigen voorstel.
Bij boek twee duurde het opnieuw lang voordat ik een geschikte titel vond. Ik overwoog zelfs om tijdens een volle maan naakt een dansje in de achtertuin te doen in de hoop dat het de god van de inspiratie gunstig zou stemmen. Zover kwam het gelukkig niet. De titel stond namelijk al ín het boek en bij herlezen sprong het woord ineens naar voren. En bij mijn volgende boek dat in februari gaat verschijnen, kreeg ik de titel bijna cadeau. Ik zag op tv een interview met een vrouw die op zoek ging naar haar vader. De man bleek te zijn overleden. Bij zijn graf werd ze geïnterviewd, overmand door emoties.
Voor zowel boek twee als drie is de titel gebleven. Best gek, want aan de rest van het boek heb ik zowat alles veranderd. Geen hoofdstuk, geen alinea, geen zin is hetzelfde gebleven, ik heb de plot aangepast en personages weer afgevoerd (sorry Patrick, misschien tot in een volgend boek).
Dus Cathelijne, alle titels kwamen uit mijn eigen koker en ze zijn zonder morren overgenomen door de uitgeverij. Ik heb niet hoeven ‘vechten’ voor titels of urenlang hoeven debatteren. Ik dacht dat ik de stijgende lijn te pakken had, maar ik heb nu een idee waarvoor ik nog geen titel heb. En ik wil er pas mee beginnen als ik een goede, pakkende titel heb. Of is dat een typisch gevalletje uitstelgedrag?
Wij hebben vakantie. Op maandag 7 januari verschijnt de volgende blog: een gastbijdrage van Judith Visser. Judith schrijft thrillers voor volwassenen en sinds kort voor young adults. Hoe is het om voor zulke verschillende doelgroepen te schrijven?
