Thrillerschrijvers bloggen: Trial and error (92)

Belangrijke beslissingen worden ogenschijnlijk in een paar seconden genomen. Verliefd worden, een vakantiebestemming kiezen, stoppen met roken, inschrijven voor een idiote hardloopwedstrijd of dierbare, maar nutteloze spullen in de afvalcontainer smijten. Ik deed het allemaal zonder er al te lang over na te denken. Soms kwam dat voort uit gemakzucht, vaker volgde ik een vaag onderbuikgevoel, maar meestal vormden deze beslissingen de finale van een langdurig proces in mijn hoofd.

Zo ging het ook met de eerste versie van boek 4. Het idee was het beste dat ik ooit had gehad. Het schrijven ging lekker, de personages waren oké, de zinnen liepen goed. Toch ontbrak er iets. Maar wat dan? Ik besloot er eens over te praten met de man des huizes, maar ook hij kon het me niet vertellen. Ik schreef door, liep steeds vaker om onduidelijke redenen vast in het verhaal en las de volgende dag met stijgende verbazing wat ik geschreven had. Niks mis met mijn fantasie, maar was dit eigenlijk wel een thriller?

Aha, daar had ik het antwoord. De spanning ontbrak. Ik was bezig met een roman, in plaats van een thriller. Is dat erg? Nee, natuurlijk niet, maar een thriller schrijven was wel mijn plan en dan is het dus wel erg. Toen ging het snel. Ik gaf het document met bijna 30.000 woorden de toevoeging ‘oud’, sleepte het naar een map in de uithoek van de computer. Daarna begon ik helemaal opnieuw op een blanco scherm. Dat deel van het proces was in een paar seconden gebeurd.

Terugkijkend weet ik wel wat er mis ging. Ik was te impulsief begonnen met schrijven, terwijl het beter was geweest als ik eerst wat langer had nagedacht over de vertelvorm. Blijkbaar moet ik af en toe aan den lijve ondervinden dat iets niet werkt. Of het vreselijk was om al die woorden weg te gooien? Nee hoor, ik zette een positieve bril op en zag het vooral als het begin van een veel beter verhaal. Waar ik me wel wat zorgen over maakte, waren de meelevende reacties op mijn Facebookpagina. Iedereen vond me heel dapper. Maar zo bijzonder was deze actie toch niet? Of ben ik de enige schrijver die volgens de trial-and-error-methode haar boek schrijft?

Inmiddels ben ik de 30.000 woorden alweer ruim gepasseerd. Ze zijn zo spannend dat ik het er soms zelf koud van krijg. Ik vind zelf dat ik best goed bezig ben, maar sluit niet uit dat ik in latere versies nog een aantal forse ingrepen zal doen. Zo werkt dat nu eenmaal bij mij.

Die roman die komt er misschien ooit nog wel, maar nu nog even niet.

Anita, de vorige keer was je niet toegekomen aan het beantwoorden van de vraag over proeflezers. Kortom: wat vind je daarvan?