Thrillerschrijvers bloggen: Verandering (38)

Wendela en Atie van Tupla M. vroegen in hun gastblog of ik veranderd ben door het schrijven. Door die vraag komen er spontaan een aantal dingen naar boven borrelen. Zo is daar de kwestie van het hardop in mezelf praten. Het zit zo: als ik tijdens mijn kantoordagen iets door de kantoortuin roep, reageert er altijd wel iemand. ‘Even sparren’ zeggen we dan waarna we snel naar de koffieautomaat vertrekken om alle smeuïge details van het weekend te bespreken. Schrijvers hebben geen collega’s. Nou ja, ze zijn er natuurlijk wel, maar we zitten niet knus met zijn allen in een grote, gezellige kantoortuin. Als ik dus op een schrijfdag thuis iets uitroep (een vloek, kreet of wat dan ook), reageert er helemaal niemand. Dodelijke stilte. Vermoedelijk ben ik uiteindelijk, bij gebrek aan beter, mezelf maar antwoord gaan geven. Ja, zo moet het gegaan zijn.

Paranoïde was ik vroeger ook niet. Toen kon ik eindeloos door boekenwinkels struinen, maar nu word ik onmiddellijk nerveus zodra ik een stap over de drempel zet. Eigenlijk wil ik namelijk meteen checken of ze mijn nieuwe boek hebben, maar eerst moet ik de zaak scannen op bekenden die me kunnen betrappen op deze, toch wel, intieme actie. Voor je het weet heb je een gênant gesprek, zo van: ‘Ze hebben je boek nog steeds niet hè? Zal ik het eens aan de kassière vragen voor je?’ Zelf heb ik wel eens een beroemde journalist ‘betrapt’ op het zoeken naar zijn boeken. Ze lagen er overigens niet, maar dat zag ik zo ook wel aan zijn gezicht.

Dan hebben we nog het probleem van de uiterlijke verschijning veroorzaakt door de auteursfoto. In veel gevallen, en zeker in het mijne, is de auteursfoto achter op het boek nogal glamourous. Laat ik het anders zeggen: je staat er op je allerbest op. Dat betekent maar één ding: in het echt zal je ALTIJD tegenvallen. Dat is geen leuk uitgangspunt en het zorgt voor continue stress. Ofwel, nooit meer onbezorgde uitstapjes in bevlekt joggingpak, met pluizig piekhaar en Nana Mouskouribril, maar altijd tiptop verzorgd zijn. Een onmogelijke opdracht als je het mij vraagt.

Nog meer veranderingen? Ik ‘droom weg’ tijdens gesprekken en vergaderingen omdat ik aan mijn verhaal zit te denken, ik heb vaker een stijve nek van een totaal verkeerde werkhouding tijdens het typen en grijp elk vrij moment aan om aan mijn boek te werken. Maar de grootste verandering is dat ik nu mijn echte passie gevonden heb. Verandering is goed. Met mij hoef je dus helemaal geen medelijden te hebben.

Onze blogs worden in de maand juni ook gepubliceerd op www.Estamagazine.nl dus misschien is een korte hernieuwde kennismaking goed. Anita, kun je vertellen wat jou een echte thrillerschrijfster maakt?