Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Verslaving (67)
Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.
Anita: Misschien wordt het tijd om te zeggen: ik ben verslaafd.
Soms denk ik dat ik me nog liever van een brug laat kieperen aan een bungeejumptouw dan dat ik het schrijfritme weer oppak. OVERMAND ligt nog maar net in de boekwinkels, maar het echte werk zat er voor mij een paar weken geleden al op. Dat betekent dat ik alweer een behoorlijke tijd ‘droog sta’. Beetje nadenken over het plot van boek vier, beetje filosoferen over de personages. Het leukste gedeelte, omdat er geen enkele sprake is van druk.
Maar binnenkort moet ik toch echt weer aan de bak. En dan komt onvermijdelijk het moment dat ik me afvraag waarom ik mezelf dit aandoe. Het is alsof ik mezelf wekenlang heb toegestaan om alles te eten wat ik te pakken kon krijgen en mezelf dan ineens weer in maatje 36 moet hijsen.
Tsja, waarom? Ik wou dat ik het wist. Ik weet alleen dat ik na een paar weken steeds vaker wegdroom. De personages die in mijn hoofd hele gesprekken voeren, worden steeds opdringeriger. Steeds vaker staar ik ins Blaue hinein en denk aan het plot. En dan weet ik: het wordt tijd dat ik de woorden toevertrouw aan de computer. Schrijven voorkomt dat mijn hoofd uit elkaar barst.
Het is een soort verslaving. Ik kan het niet laten. Als een vriendin tegen je zou zeggen dat ze zichzelf opsluit in huis, de hele dag in joggingbroek rondloopt, vergeet haar tanden te poetsen, de telefoon niet beantwoordt, vergeet te koken en sociale contacten verwaarloost, dan zou je je ernstig zorgen beginnen te maken. Toch? En toch is dat precies wat schrijvers doen. Ze trekken zich terug in hun hol. Dagen. Weken. Maanden.
Misschien wordt het tijd om te zeggen: ik ben verslaafd. Verslaafd aan schrijven. En er is geen medicijn. Ik moet ermee leren leven. Herkenbaar, beste lezers van dit blog? Laat het ons weten via het forum.
Ingrid, het valt me op dat je heel geheimzinnig doet over het plot voor je volgende boek. Ben je bang dat iemand er met je idee vandoor gaat?
