Thrillerschrijvers bloggen: Weerbarstige pubers (26)

Voor gastblogger Kim Moelands ontvouwt het verhaal van haar nieuwe thriller zich pas tijdens het schrijven. Een mooie en fascinerende werkwijze! Zo ging het ook bij mijn eerste boek, maar voor mijn tweede boek koos ik voor een andere aanpak. Ik bedacht alles vooraf in hoofdlijnen, zette het in chronologische volgorde en ging toen invullen. Dat werkte perfect voor Botsing. Dus bij mijn derde boek, waar ik momenteel aan werk, zou ik dezelfde werkwijze toepassen. Want zo´n soort schrijver ben ik, had ik bedacht. Niet dus.

Zo langzamerhand begin ik te ontdekken dat schrijven een grillige bezigheid is. Denk ik het eindelijk een beetje te begrijpen, en dus met enige stelligheid aan een leek te kunnen uitleggen hoe je een thriller schrijft, verandert alles weer. Zucht. Eigenlijk kan ik dus maar beter mijn mond houden. Maar ja als je met je grote bek een thrillerschrijversblog bent begonnen waarin je blogt over het proces van het thrillerschrijven dan moet je soms met de billen bloot.

Eerlijk gezegd is mijn vooraf bedachte structuur voor boek drie al vanaf de eerste hoofdstukken met me aan de loop gegaan. Mijn hoofdpersonen zijn wispelturige, weerbarstige pubers die zich niets aantrekken van mijn keurig uitgestippelde pad van A naar Z. De ettertjes doen de gekste en meest onverwachte dingen en ik zit hun belevenissen piepend en kreunend op te schrijven om daarna met mijn handen in mijn haar te bedenken hoe ik die gebeurtenis in mijn ijzeren structuur moet breien. Wanhopig word ik ervan.

Nu overdrijf ik natuurlijk een beetje, maar dat begrijp je vast wel. Het gaat erom mijn nieuwste inzicht met je te delen: je moet als schrijver gewoon een beetje flexibel zijn als je verhaal daarom vraagt. Heel simpel eigenlijk.

Over naar een ander onderwerp. We schrijven over doodenge gebeurtenissen. Mensen vragen zich dan misschien wel af waar dat eigenlijk vandaan komt. Ben jij een bangerd Anita?