Vijftig tinten donkerder dan grijs: De meesteres van Tiffany Reisz

Over De meesteres
Nora Sutherlin is beroemd en berucht vanwege de erotica die ze schrijft. Maar haar laatste boek is serieuzer, persoonlijker... als het ooit wordt uitgegeven, tenminste. Die beslissing ligt bij Zachary Easton. Deze Britse redacteur is meedogenloos en veeleisend, en alleen als Nora het manuscript in zes weken volledig volgens zijn eisen kan herschrijven, zal het boek het daglicht zien. Ze begint aan een reeks schrijfsessies met Zach, die doodvermoeiend, pijnlijk...én verrassend opwindend zijn.
Nora dacht dat ze wist wat eht betekende om grenzen op te zoeken en eroverheen te gaan. Maar in een wereld waar passie gelijkstaat aan pijn, is niets ooit zo simpel.

Over Tiffany Reisz
Met haar serie The Original Sinners heeft Tiffany Reisz verschillende prijzen gewonnen. Haar personages leven in een schaduwwereld waarin romantiek, erotiek en literatuur onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, en ze raken bijna net zo vaak in de problemen als de schrijfster zelf. Voor Tiffany is schrijven als zuurstof: als ze niet zou kunnen schrijven, zou ze doodgaan.

Vraag aan jou
Wat zou jij willen vragen aan Tiffany Reisz over bijvoorbeeld De meesteres, de serie Original Sinners of haar schrijversleven? We sturen je vragen door aan Tiffany Reisz. Haar antwoorden publiceren we in een lezersinterview.
Schrijf je vraag in het reactieveld hieronder of mail deze naar natascha.vanderstelt@hebban.nl.

Een fragment uit De meesteres
De telefoon ging om zeven uur over en het gesprek zelf telde slechts zeven woorden: haar ‘Hallo’ gevolgd door zijn ‘Negen uur in de club. Geblinddoekt.’
Met trillende handen hing ze de telefoon op, en ze stapte de douche in.
Ze kwam om 20.46 uur aan. Op de meeste andere gebieden in haar leven kwam ze steevast vijf minuten te laat. Maar er was haar op hardhandige wijze geleerd hem nooit te laten wachten.
Hij was een van de enige zeven mensen die een eigen kamer hadden in de club. Zij was een van de enige twee mensen met een sleutel van zijn kamer.
Zijn kamer was sober en, gezien zijn enige functie, vreemd genoeg elegant. Op de drie hoge vloerkandelaars na was de inrichting simpel. Er lag duur wit en zwart beddengoed op het bed. Witte lakens wachtend op vlekken.
Ze kleedde zich helemaal uit en vond het zwarte zijden sjaaltje. Knielend op het bed met haar rug naar de deur, sloot ze haar ogen en wikkelde het zijde rond haar hoofd. Ze haatte dit gedeelte, ze haatte het om haar zicht aan hem op te offeren. Niet zozeer uit angst als wel uit gulzigheid. Ze wilde hem zien, wilde hem haar pijn zien doen, wilde hem in haar zien. Hij wist dat ze dat wilde. Daarom beval hij haar zo vaak de blinddoek om te doen.
Ze wachtte.

Meer lezen? Klik dan hier!