Week van de Debutant Gastcolumn: Jennifer Vrielinck
Als ik mezelf moet beschrijven: soms een nerd, soms met wat stijl, soms ben ik blue maar meestal groen. Soms de wolken in de lucht, vaak het geluid van de zee... Eigenlijk heel vrouwelijk, dus mild hysterisch met vlagen van genialiteit. Jennifer Vrielinck - schrijfster van 'Ondine' en Creatief Televisieredacteur bij Medialaan.
Ondine, geboren uit zeezucht
door Jennifer Vrielinck
Ik mis hier in het binnenland van kustarm België de zee onmenselijk hard. Een baan in Brussel, kinderen die op school zitten en hun leven rond een andere kerktoren opgebouwd hebben en een partner die niet perse aan zeezucht lijdt, zijn de ankers die me tegenhouden om meteen koers te varen richting West-Vlaanderen en zijn kust.
Het ruimtegevoel, de lucht, de wolken, de zee zelf, het strand, het zout, de geur, het licht, de mensen, de mentaliteit, de jodium, het instant-blij-gevoel, de relativerende kracht van de zee.
Ik lig wel veel in bad, te denken en te schrijven en te lezen, met een kilo zeezout bovenop. Maar het is toch niet hetzelfde. Maar dat denken en schrijven heeft dan wel weer geleid tot Ondine, mijn debuutroman.
Over sterke vrouwen en afwezige mannen en de zee natuurlijk. Soms rustig kabbelend, soms wild uitbrekend beweegt Ondine zich door het leven. Als visserskind groeit ze op tussen de golven en de gespierde caféverhalen, maar die weten haar honger naar het leven niet te stillen volgens de achterflap. In mijn eigen woorden gaat het over iemand die opgroeit, de liefde zoekt en zichzelf, heel herkenbaar allemaal. En over die rare trekjes die we hebben die ons leven meer bepalen dan we zelf zien. We noemen het toevalligheden maar we beslissen het onbewust zelf. En over hoe we tegelijk blind zijn voor het feit dat we veel meer keuze hebben dan we denken. En over het belang van verhalen vertellen. Over het leven dus.
Ondine groeit op ergens aan onze kust en is verslaafd aan de zee. Ze groeit op in het vissersmilieu, trekt weg maar de zeezucht is te groot. Ze blijft de zee opzoeken (en de kou) ze heeft iets met koude, en het brengt haar tot het punt waar alles in het zuiden ligt, waar niets nog noordelijker kan liggen: de Noordpool zelf.
Het verhaal is in flarden komen aanwaaien en in totaal leeft Ondine al een jaar of vier op mijn schrijftafel. Niet constant want ik werk voltijds en heb een gezin van vijf, maar soms is het goed voor een verhaal om niet te snel te worden geschreven. In mijn hoofd leefde het wel constant. Ik voelde dat het af was toen Ondine mijn hoofd uit zwom.
In 2014 heb ik met andere zeeliefhebbers in het binnenland getoerd met een zee-film, zee-rock en straffe zee-verhalen. Ik vertelde over mijn eigen ervaringen in het visserscafé van mijn grootmoeder en tante Roos waardoor ik steeds meer merkte dat de visserij en het leven dat daarbij hoort totaal onbekend terrein is voor binnenlanders. Ik kreeg zo'n fijne reacties dat ik die verhalen gebundeld heb in een lang verhaal: Ondine dus.
Omdat ik net als mijn naam al doet vermoeden geboren ben uit een Brits-Vlaams huwelijk hou ik van de Vlaamse klassiekers die de mensen rauw en zelfs lelijk tonen maar ook van de relativerende humor die de Britten brengen. Het kwam organisch bij mij. Ik was me er niet van bewust tot mensen me erop wezen dat ik vrij komische stukken schreef tussen alle serieusheid heen. Toen ik het voor het eerst uit handen gaf aan een proef-lezer kreeg ik de goede raad de humor te schrappen. Ik heb het niet gedaan.
Mijn uitgever zag het en vond het goed.
Nu jullie nog!
