Auteur
Blogpost:
Johan Steenhoek
5e blog uit Loch
Ik heb een geweldig Duits boek gelezen, het heet 'Achtsam Morden' van Karsten Dusse. Karsten Dusse is advocaat en heeft al voor verschillende Duitse televisieformats geschreven. Hij heeft met zijn werk voor televisie diverse prijzen gewonnen. Hij schrijft ook over zijn vakgebied. Achtsam Morden is zijn eerste Roman.
Ik heb contact gezocht met de Duitse uitgever en er is helaas nog geen Nederlandse vertaling en geen uitgever. Ik ben derhalve zelf begonnen het boek te vertalen. Hier komt een preview:
Flaptekst
Strafadvocaat Björn Diemel wordt door zijn vrouw gedwongen om een cursus mindfulness te volgen, om werk en de tijd met het gezin weer in balans te brengen. En daadwerkelijk functioneert het bewust ademen en het maken van tijdeilanden. Helaas voor Björn wordt zijn opdrachtgever, het hoofd van een misdaadsyndicaat, gefilmd terwijl hij de rechterhand van de baas van een concurrerende maffiaclan naar het hiernamaals stuurt. Zoals gebruikelijk moet Björn alles voor zijn cliënt weer in orde brengen. Hij klaart het zaakje met zijn nieuw geleerde wetenschap over het principe van achtzaamheid. Achtenveertig uur later heeft hij zijn opdrachtgever vermoordt en kan hij terugkijken op een heerlijk weekend met zijn dochtertje. De nu ontstane problemen met het advocatenkantoor waar hij werkt, de politie, zijn vrouw en de maffia bekijkt hij onbevangen en gelaten. Wie had gedacht dat de principes van achtzaamheid fantastisch functioneren bij het leiden van een criminele organisatie?
Hoofdstuk 1
1 Achtzaamheid.
‘Als u voor een deur staat te wachten, dan staat u voor een deur en wacht.
Als u met uw vrouw ruzie hebt, dan heeft u ruzie met uw vrouw.Dat is achtzaamheid.
Als u voor een deur staat te wachten en u benut de tijd waarin u moet wachten om na te denken over de ruzie met uw vrouw, dan is dat geen achtzaamheid.
Dat is gewoon stom.
’ Joschka Breitner,‘Entschleunigt auf der Überholspur-Achtsamkeit für Führungskräfte‘
VOORDAT IK VERDER GA: Ik ben geen gewelddadig mens, in tegendeel. Ik heb in mijn leven nog nooit gevochten of iemand een klap gegeven. Ik was al tweeënveertig toen ik mijn eerste moord pleegde. Dat is, als ik het zo in mijn huidige werkomgeving bekijk, redelijk laat. Oké een week later had ik er al bijna een dozijn om zeep geholpen.
Dat klinkt misschien niet zo mooi, maar alles wat ik gedaan heb, heb ik met mijn beste geweten gedaan. Het was een logisch gevolg van mijn achtzame levensverandering, om mijn beroeps- en gezinsleven met elkaar in overeenstemming te brengen.
Mijn eerste ervaring met achtzaamheid was je reinste stress.Mijn vrouw, Katharina, wilde dwingen te ontspannen. Ze wilde dat ik aan mijn geringe belastbaarheid, mijn falende betrouwbaarheid en mijn verkeerde prioriteitenstelling zou werken. Ze wilde ons huwelijk daarmee nog een laatste kans geven.
Ze wilde de uitgebalanceerde, ambitieuze jonge man met zijn idealen terug hebben, op wie ze tien jaar geleden verliefd was geworden. Als ik mijn vrouw ooit gezegd zou hebben dat ik graag het lichaam van mijn vrouw terug zou willen hebben waarop ik tien jaar geleden verliefd was geworden, dan was ons huwelijk al veel eerder ten gronde gegaan. Volledig terecht. Het lichaam van een vrouw mag sporen van het leven dragen, maar de ziel van een man kennelijk niet. En daarom ging mijn vrouw niet met haar lichaam naar een plastisch chirurg, maar ik met mijn ziel onder mijn arm naar een achtzaamheidstraining.
Op dat moment was achtzaamheid voor mij gelijk aan het steeds maar weer nieuw opgieten van een Esoterische thee die elke tien jaar, opgewarmd en onder een andere naam, aan de mensheid als nieuw verkocht wordt. Achtzaamheid was voor mij autogene training zonder te moeten liggen, yoga zonder je te bewegen of meditatie zonder kleermakerszit. In het artikel in een manager magazine, wat mijn vrouw mij op een morgen demonstratief naast mijn ontbijtbordje had gelegd, stond ‘Achtzaamheid is de waardevrije en liefdevolle waarneming van het ogenblik.’ Een definitie die op mij net zo zinloos overkwam als het op het strand stapelen van torentjes van gevonden kiezelstenen, door op het eerste gezicht volkomen normale mensen.
Of ik met dat achtzaamheidsgedoe ook meegedaan had als het alleen maar om de relatie met mijn vrouw zou gaan? Ik weet het niet. Maar we hebben een dochtertje, Emily, en voor haar zou ik me ook naar Sodom en Gomorha laten sturen als er in een van deze twee steden een zekere kans voor ons als gezin zou zijn.
Daarom had ik op een donderdagavond in januari een afspraak met mijn nieuwe achtzaamheidscoach. Toen ik voor zijn massief houten deur van zijn praktijk stond en aanbelde om onder andere over mijn tijdmanagement te praten, was ik al vijfentwintig minuten te laat.
Tot zover een stukje uit het boek. Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen.
